Дазвольце, і я буду казаць, а пасьля словаў маіх сьмейцеся сабе.
Ці ж пустая гаворка твая прымусіць людзей маўчаць, і ня будзе каму асароміць цябе?
Памаўчыце крыху, а я буду гаварыць, і няхай што заўгодна прыйдзе на мяне.
Ці добра будзе, калі Ён вас будзе выспрабоўваць? Ці зможаце з Яго насьміхацца, як насьміхаюцца з чалавека?
Яны разьзявілі на мяне пашчы свае, і, лаючыся, б’юць мяне па твары, і зьбіраюцца разам супраць мяне.
Насьміхаюцца нада мною бліжнія мае, да Бога ліе сьлёзы вока маё.
Насьмешкі навокал мяне, і ў горычы чэзьне вока маё.
«Паслухайце ўважліва словы мае, і няхай будуць яны на пацяшэньне вашае.
Вось, вы ўсё гэта бачылі, дык навошта пустая гаворка?