Як сон прамінае ён, і не знайсьці, пралятае, быццам марыва начное.
І павесілі Амана на дрэве, якое ён падрыхтаваў для Мардэхая. І гнеў валадара суцішыўся.
Палохаюць яго жахі і аблутваюць ногі ягоныя.
Прагоняць яго са сьвятла ў цемру, і ўвесь сьвет будзе гнаць яго.
Ахопяць яго жахі, як паводка, і ўначы схопіць яго бура.
Чаму Ты не прабачыш грэху майго і чаму не адкінеш віны маёй? Бо хутка я засну ў парахне, і калі раніцаю будзеш шукаць мяне, ня знойдзеш».
І ня ўгледзіць мяне вока чалавека, вочы Твае глянуць на мяне, а мяне ўжо няма.
Нахіліў Ён неба і зыйшоў, і імгла пад нагамі Ягонымі.
Як сном пасьля абуджэньня, Ты, Госпадзе, збудзіўшыся, грэбуеш вобразам іхнім.
Дзён гадоў нашых — гадоў семдзясят, а як пры сіле — гадоў восемдзясят; і найлепшае ў іх — гарапашнасьць і ліхоцьце, бо прамінаюць яны шпарка, і мы адлятаем.
Ты іх зносіш [разводзьдзем]; яны — як сон і як трава, якая раніцаю зелянее.
Калі пранясецца віхура, ня будзе больш бязбожніка, а праведнік мае вечны падмурак.
І ён зьверне аблічча сваё да цьвярдыняў зямлі сваёй, і спатыкнецца, і ўпадзе, і ня знойдуць [яго].