«Вось, разважаньні мае прынукаюць адказваць, і неспакой у-ва мне.
Хто будзе судзіцца са мной? Тады я змоўкну, і [гатовы] памерці.
І адказаў Цафар з Наамы, і сказаў:
Упіканьне, якім мяне зьневажаў, я выслухаў, і дух розуму майго паказвае мне.
«Калі мы пачалі з табою размову, можа і прыкра табе гэта, але пачатую размову хто ж можа спыніць?
Я сказаў у зьбянтэжанасьці маёй: «Усе людзі хлусяць!»
Дабраслаўлёны ГОСПАД, бо Ён учыніў мне цуды міласэрнасьці ў горадзе ўмацаваным.
У павольнага на гнеў багата розуму, а запальчывы выяўляе дурасьць.
Ці бачыў ты чалавека, хуткага на словы? На дурня большая надзея, чым на такога.
Ня будзь хуткі да гневу ў духу тваім, бо гнеў жыве ў заўлоньні дурняў.
І я сказаў: “Ня буду ўзгадваць Яго, і ня буду больш прамаўляць у імя Ягонае!” І стаўся ў сэрцы маім нібы агонь, які палае, што замкнуты ў костках маіх, і я змучыўся трымаць яго, і ня мог.
І яна, адразу шпарка вярнуўшыся да валадара, прасіла, кажучы: «Хачу, каб неадкладна даў ты мне на місе галаву Яна Хрысьціцеля».
Бо сьведчу ім, што маюць руплівасьць Божую, але не паводле пазнаньня.
Так што, браты мае ўлюбёныя, усякі чалавек няхай будзе хуткі, каб слухаць, павольны, каб гаварыць, павольны на гнеў,