Хоць я крычу: “Гвалт!”, мяне ня чуюць, лямантую, але няма суду.
Ці добрым Табе здаецца тое, што Ты прыгнятаеш і ганьбіш твор рук Тваіх, а радзе бязбожных спрыяеш?
О, каб чалавек мог судзіцца з Богам, як судзіцца сын чалавечы з бліжнім сваім,
Вось, я ведаю думкі вашыя і намеры вашыя, каб нашкодзіць.
Я клічу Цябе, але Ты не адказваеш мне; стаю, але Ты не глядзіш на мяне.
Хіба не працягвае рукі зруйнаваны? Ці не крычыць ён у няшчасьці сваім?
Хаджу я счарнелы, але не ад сонца, устаю ў грамадзе і крычу.
Бо Ёў сказаў: “Я — праведны, а Бог пазбавіў мяне суду.
Пахавай іх разам у пыле, і абліччы іхнія закрый цемраю.
Зямля аддадзена ў рукі бязбожных, аблічча судзьдзяў яе Ён закрывае. Калі ня Ён гэта, дык хто?
Бо Ён — не чалавек, падобны да мяне, каб я мог адказаць Яму. Ён — не чалавек, з якім мне разам ісьці на суд.
Божа мой, Божа мой! Чаму Ты пакінуў мяне, аддаліўся ад збаўленьня майго, ад словаў стагнаньня майго?
Божа мой! Я клічу ўдзень, і Ты не адказваеш, і ўначы, і не супакойваюся.
Бо колькі разоў прамаўляю, крычу і клічу: “Гвалт і зьнішчэньне”. І слова ГОСПАДА сталася для мяне зьнявагай і насьмешкай увесь дзень.
Нават калі я крычу і малю, Ён спыняе малітву маю.