Да скуры маёй і да цела майго прысохлі косткі мае, засталіся толькі дзясны каля зубоў маіх.
Зморшчкі мае сьведчаць супраць мяне, паўстае слабасьць мая супраць мяне, дакараючы мяне.
Скура мая счарнела на мне, і косткі мае высахлі ад сьпякоты.
Цела маё пакрыта гнільлём і брудам, скура мая лопаецца і цячэ гноем.
Не хавай аблічча Твайго ад мяне ў дзень уціску, прыхілі да мяне вуха Тваё ў дзень, калі клічу; хутчэй адкажы мне.
Скошанае як трава і высахлае сэрца маё, ажно забываюся я есьці хлеб свой.
Ад голасу ўздыханьня майго косткі мае прыляпіліся да цела майго.
Бо стрэлы Твае пранізалі мяне, і лягла на мяне рука Твая.
Ён зьнішчыў цела маё і скуру маю, патрушчыў косткі мае.
[А цяпер] выгляд іхні цямнейшы за сажу; не пазнаюць іх на вуліцах; скура іхняя прыліпла да костак іхніх, высахла, сталася як дрэва.
Скура нашая распаленая, як печ, ад палючага голаду.
“І пыл, які прыліп да нас ад вашага гораду, абтрасаем вам. Аднак жа ведайце, што наблізілася да вас Валадарства Божае”.