«Дакуль будзеце вы зьдзеквацца з душы маёй і мучыць мяне словамі сваімі?
«Калі пакінеце вы кідаць прамовы? Перш зразумейце, а потым будзем гаварыць.
І адказаў Ёў, і сказаў:
Ужо дзесяць разоў вы абражалі мяне і не саромеецеся зьневажаць мяне.
Вось, вы ўсё гэта бачылі, дык навошта пустая гаворка?
«На жыцьцё Бога, Які адкінуў суд мой, і на Усемагутнага, Які да горычы давёў душу маю,
«Як доўга ты будзеш так гаварыць? Словы вуснаў тваіх — як вецер гвалтоўны.
Кіраўніку хору. Псальм Давіда.
Да Бога кажу я: «Скала мая! Чаму Ты забыўся пра мяне? Чаму я ў суме хаджу ад уціску ворагаў?»
руку сваю выцягваюць на тых, што з імі ў супакоі жылі, і парушаюць запавет свой;
Увечары яны вяртаюцца, выюць, быццам сабакі, і горад абыходзяць наўкола.
Схавай мяне ад таемных [намераў] злачынцаў, ад грамады тых, што чыняць нягоднае,
Ёсьць такі, што лапоча і раніць, як мечам, а язык мудрага лечыць.
Сьмерць і жыцьцё ў руцэ языка; хто любіць яго, будзе есьці плады ягоныя.
І закрычалі яны голасам вялікім, кажучы: «Дакуль, Уладару Сьвяты і Праўдзівы, ня судзіш і ня помсьціш за кроў нашу жыхарам зямлі?»
І калі яна так штодзень дакучала і мучыла ўсьцяж яго, душа ягоная самлела аж да сьмерці і зьнемагла.