Ён нішчыць мяне адусюль, і я гіну, і Ён зваліў, як дрэва, надзею маю.
Вось, Ён зруйнуе, і ніхто не адбудуе, Ён увязьніць чалавека, і нельга вызваліць.
і як вада сьцірае камень, і як плынь падмывае глебу, так і Ты нішчыш надзею ў чалавеку.
Дні мае прамінулі, пагубіліся думкі мае, летуценьні сэрца майго.
Дык дзе ж тады надзея мая? І хто можа бачыць надзею маю?
І выйшаў шатан ад аблічча ГОСПАДА, і наслаў на Ёва ліхую праказу ад падэшвы нагі аж па самы чуб ягоны.
Няхай забудзецца пра яго ўлоньне [маці], і няхай смакуюць цела ягонае чэрві, няхай не застаецца памяці пра яго, але як дрэва няхай зломіцца беззаконьнік.
Якая сіла мая, каб вытрываць усё гэта? Або які канец мой, каб цярпліва перанесьці ўсё гэта.
Дні мае праходзяць хутчэй, чым чаўнок ткацкі, і мінаюць без надзеі.
праз гнеў [Твой] і абурэньне, бо Ты падняў мяне і кінуў.