Зьнікне надзея ягоная з намёту яго, і пагоняць яго да валадара жахаў.
А вочы бязбожных сасьлепнуць, і ня будуць яны мець прытулку, і надзея іхняя — стогн душы».
Ён заўсёды чуе крык жахлівы вушамі сваімі, і калі падаецца, што ўсё спакойна, на яго нападае нішчыцель.
Пацямнее сьвятло ў намёце ягоным, і сьветач, які ў ім, патухне.
Страла паб’е цела ягонае і пячонку ягоную, і нахлынуць на яго рэчы страшныя.
Бо раніца для іх усіх — цень сьмерці; бо ведаюць яны жудасьці цемры.
Пабудаваў ён, як павук, дом сабе, і як вартаўнік зрабіў сабе будан.
Надзея яго ценькая, як нітка, пэўнасьць ягоная — як павуціньне.
Тыя, што ненавідзяць цябе, асаромяцца, і не ўстаіць намёт бязбожных».
Угледзіць гэта бязбожнік і будзе злаваць, скрыгатаць ён будзе зубамі і змарнее, і жаданьне бязбожніка загіне.
ад голасу ворага, ад уціску бязбожніка, бо злачынства закідаюць мне і ў гневе змагаюцца са мною.
Чаканьне праведнікаў — радасьць, а спадзяваньне бязбожнікаў загіне.
Бязбожнік будзе адкінуты за ліхоцьце сваё, а праведнік і пры сьмерці сваёй мае надзею.
і вызваліць тых, якія дзеля страху сьмерці праз усё жыцьцё падлягалі няволі.