Сасьлепла ад горычы вока маё, і члены цела майго сталіся нібы цень.
Твар мой пачырванеў ад плачу, вочы мае агарнуў цень сьмяротны,
Насьміхаюцца нада мною бліжнія мае, да Бога ліе сьлёзы вока маё.
Зморшчкі мае сьведчаць супраць мяне, паўстае слабасьць мая супраць мяне, дакараючы мяне.
Цела маё пакрыта гнільлём і брудам, скура мая лопаецца і цячэ гноем.
Я зыходжу, як цень, што зьнікае; ганяюць мяне, як саранчу.
Я зьнямогся ад уздыханьня майго; штоноч паліваю я ложак мой, сьлязьмі паліваю пасьцель маю.
Ад тугі высахла вока маё, састарэлася праз усіх, хто ўціскае мяне.
Бо хто ведае, што добра для чалавека ў жыцьці, у палічаных днях марнага жыцьця, якое праходзіць, як цень? І хто распавядзе чалавеку, што будзе пасьля яго пад сонцам?
Дзеля гэтага млявае сэрца нашае, дзеля гэтага зацемраныя вочы нашыя,