У брамы адхлані зыйдзе яна, і разам са мною ў парахне супачыне».
І адказаў Більдад з Шуаху, і сказаў:
Косткі ягоныя, поўныя сілы маладосьці, разам з ім будуць спаць у парахне.
Салодкімі яму будуць груды зямлі, бо за ім ідуць усе людзі, і перад ім — безьліч.
Дні мае праходзяць хутчэй, чым чаўнок ткацкі, і мінаюць без надзеі.
Як воблака пралятае і чэзьне, так і той, хто зыходзіць у цемру, не вяртаецца.
Пасьпяшайся, адкажы мне, ГОСПАДЗЕ! Чэзьне дух мой! Не хавай жа аблічча Твайго ад мяне, каб ня стаўся я падобным да таго, хто зыходзіць у магілу.
І Ён сказаў мне: «Сыне чалавечы, косткі гэтыя — [гэта] ўвесь дом Ізраіля. Вось, яны кажуць: “Высахлі косткі нашыя, і загінула надзея нашая, мы сьсечаныя”.
Нахлынулі воды на мяне аж да душы, глыбіня агарнула мяне навокал, травы марскія абвілі галаву маю.
Але мы мелі самі ў сабе прысуд сьмяротны, каб спадзявацца не на саміх сябе, але на Бога, Які ўваскрашае мёртвых,