Кажу дамавіне: “Ты — бацька мой!” А чарвякам: “Маці мая і сястра мая”.
І я марнею, як спарахнелае дрэва і як адзеньне, якое моль патачыла.
і хоць зьнішчана скура мая, у целе маім я ўбачу Бога.
Аднак разам будуць яны спаць у парахне, і абодвух апануюць чэрві.
Няхай забудзецца пра яго ўлоньне [маці], і няхай смакуюць цела ягонае чэрві, няхай не застаецца памяці пра яго, але як дрэва няхай зломіцца беззаконьнік.
Тым больш чалавек — гнілізна, і сын чалавечы — чарвяк».
Скура мая счарнела на мне, і косткі мае высахлі ад сьпякоты.
Цела маё пакрыта гнільлём і брудам, скура мая лопаецца і цячэ гноем.
бо Ты не пакінеш душу маю ў пекле і не дасі сьвятому Твайму ўбачыць парахненьне.
бо вельмі дарагая цана за душу ягоную, і зрачыся гэтага [мусіць] на вякі,
Укінута ў апраметную пыха твая і гукі гусьляў тваіх. Паслана пад табою чарвямі, і чарвяк — накрыцьцё тваё.
Гэтак і ўваскрасеньне мёртвых: сеецца ў сапсутасьці, уваскрашаецца ў незьнішчальнасьці;