О, каб чалавек мог судзіцца з Богам, як судзіцца сын чалавечы з бліжнім сваім,
Пакліч мяне, і я адкажу Табе, або я буду гаварыць, а Ты адкажы мне.
Я хачу гаварыць з Усемагутным і прагну Богу прадставіць [справу маю].
Насьміхаюцца нада мною бліжнія мае, да Бога ліе сьлёзы вока маё.
бо мінуць палічаныя гады, і я пайду шляхам, з якога няма вяртаньня.
Хто мне дасьць таго, хто паслухае мяне? Вось подпіс мой. Няхай Усемагутны адкажа мне! Вось кніга, якую напісаў супраціўнік мой,
Хто як названы, такое імя ягонае; і вядома, што ён — чалавек, і ня можа ён судзіцца з тым, хто мацнейшы за яго.
Гора таму, хто спрачаецца з Творцам сваім, чарапок паміж чарапкоў зямных! Ці кажа гліна ганчару: «Што ты робіш?», або ці кажа выраб [майстру]: «Ты ня маеш рук»?
Наадварот, чалавеча! Хто ты такі, што спрачаешся з Богам? Ці скажа зьлепленае таму, хто зьляпіў: «Навошта ты мяне гэтак зрабіў?»