Твар мой пачырванеў ад плачу, вочы мае агарнуў цень сьмяротны,
Насьміхаюцца нада мною бліжнія мае, да Бога ліе сьлёзы вока маё.
Сасьлепла ад горычы вока маё, і члены цела майго сталіся нібы цень.
Бо раніца для іх усіх — цень сьмерці; бо ведаюць яны жудасьці цемры.
Увесь дзень зьневажаюць мяне ворагі мае; тыя, што сьмяюцца з мяне, запрысягнуліся супраць мяне.
Ахапілі мяне путы сьмерці; мукі пякельныя адшукалі мяне; я знайшоў трывогу і смутак.
і не аддаў мяне ў рукі ворага, паставіў ногі мае на вольны прастор.
Калі я маўчаў, ссохлі косткі мае ў штодзённым стагнаньні маім,
Я заграз у глыбокім балоце бяздонным; я патрапіў у глыбіню водную, і цячэньне мяне падхапіла.
Як шмат [людзей] аслупянела, [гледзячы] на Яго, бо так нялюдзка быў зьнявечаны выгляд Ягоны і постаць Ягоная [стала непадобная] на сына чалавечага.
З гэтае прычыны я плачу; вока маё, вока маё выцякае вадою, бо далёка ад мяне пацяшальнік, які ажывіў бы душу маю; сыны мае зьнішчаныя, бо ўзьвялічыўся вораг».
І кажа ім: «Смутная душа Мая аж да сьмерці, застаньцеся тут і чувайце».