Вырастае кветка, і вяне, і мінае, як цень, і не застаецца.
Бо мы — прыхадні перад абліччам Тваім, як усе бацькі нашыя. Дні нашыя на зямлі, як цень, і няма трываласьці.
Скіне ён, як вінаградная лаза, недасьпелыя гронкі, і, як аліўка, страсе кветкі свае.
Ад раніцы да вечара счэзнуць; ніхто імі не пацікавіцца, і прападуць вечна.
бо мы — учора [нарадзіліся] і мала ведаем, бо дні нашыя на зямлі — быццам цень.
праз гнеў [Твой] і абурэньне, бо Ты падняў мяне і кінуў.
Дні мае, быццам цені, зьнікаюць, і я сохну, быццам трава.
Скошанае як трава і высахлае сэрца маё, ажно забываюся я есьці хлеб свой.
Чалавек падобны да марнасьці; дні ягоныя — быццам цень, што мінае.
бо яны, як трава, хутка ссохнуць, і павянуць, як расьліна зялёная.
Дай мне ведаць, ГОСПАДЗЕ, канец мой і меру дзён маіх, якая яна. Дай мне ведаць, які я нетрывалы!
Толькі як здань ходзіць чалавек, [і ёсьць] толькі марнасьцю; ён трывожыцца, прагавіта зьбірае і ня ведае, хто забярэ гэта.
Будуць глядзець вочы мае на ворагаў маіх, і пра злачынцаў, якія паўсталі супраць мяне, пачуюць вушы мае.
Чалавек бязглузды ня будзе ведаць, і дурань не зразумее гэтага.
І ня будзе добра бязбожніку, і не падоўжыць ён дзён сваіх, падобны да ценю той, хто ня мае страху перад абліччам Божым.
вы, якія ня ведаеце, што [будзе] заўтра. Бо што такое жыцьцё вашае? Бо яно — пара, якая зьяўляецца на малы [час], а потым чэзьне.
Бо ўсякае цела — як трава, і ўсякая слава чалавечая — як кветка на траве; засохла трава, і кветка яе ўпала,