Памаўчыце крыху, а я буду гаварыць, і няхай што заўгодна прыйдзе на мяне.
Абрыдла мне жыцьцё маё, стану я наракаць на сябе і гаварыць у горычы душы маёй!
Напаміны вашыя — гэта словы з попелу, а вежы вашыя — вежы гліняныя.
Калі б вы маўчалі, вы зьявілі б гэтым мудрасьць!
Дазвольце, і я буду казаць, а пасьля словаў маіх сьмейцеся сабе.
Таму не шкадую я вуснаў маіх, і буду гаварыць у трывозе духа майго, буду жаліцца ў горычы душы маёй.