Напаміны вашыя — гэта словы з попелу, а вежы вашыя — вежы гліняныя.
І адказаў Абрагам, і сказаў: «Вось жа пачаў я гаварыць да Госпада майго, хоць я — пыл і попел.
І зьляпіў ГОСПАД Бог чалавека з пылу зямлі, і ўдыхнуў у ноздры ягоныя дыханьне жыцьця, і стаўся чалавек душою жывою.
Няўжо веліч Ягоная не палохае вас, і страх Ягоны не агартае вас?
Памаўчыце крыху, а я буду гаварыць, і няхай што заўгодна прыйдзе на мяне.
Памяць пра яго зьнікне з зямлі, і ня будзе слаўлена імя ягонае на плошчах.
Дык чаму ж вы надарма пацяшаеце, калі ў адказе вашым адзін падман?»
І працягваў Ёў прамову сваю, і сказаў:
Тым больш у тых, што жывуць у хатах гліняных, падмурак якіх — пясок, і нішчэюць яны, быццам моль.
Дні мае, быццам цені, зьнікаюць, і я сохну, быццам трава.
Няхай будуць яны перад ГОСПАДАМ заўсёды, і няхай Ён вынішчыць на зямлі памяць пра яго,
Вочы ГОСПАДА — на праведных, і вушы Ягоныя — на лямант іхні.
I сказаў ГОСПАД Майсею: «Запішы гэта на памятку ў кнігу, і ўлажы ў вушы Егошуа, што Я вынішчаючы, вынішчу памяць пра Амалека пад небам!».
Памяць пра праведніка дабраслаўлёная, а імя бязбожнікаў спарахнее.
Памёршыя не ажывуць, мёртвыя не падымуцца, бо Ты пакараў іх і зьнішчыў, і сьцёр усякую памяць пра іх.
Бо мы ведаем, што калі зямны наш дом, хаціна, зруйнуецца, мы маем пабудову ад Бога, дом, які не рукамі зроблены, вечны ў небе.