Няхай бы я быццам ня быў, і з улоньня пайшоў бы ў магілу.
Навошта выводзіў Ты з улоньня мяне? Лепш бы я памёр, калі яшчэ ніводнае вока ня бачыла мяне!
Ці ж не кароткія дні жыцьця майго? Дык прабач Ты мяне, каб крыху прасьвятлела аблічча маё,
Бо не ад цемры я гіну, і аблічча маё не пакрытае змрокам.
Чаму яшчэ ненароджаным, я не памёр? Чаму народжаны, не памёр раптам?
І як спарон схаваны быў бы я, або як немаўля, што ня бачыла сьвятла.
Няхай зьнікнуць яны як вада, што разьлілася; няхай, калі будуць нацягваць [лук], паломяцца стрэлы іхнія!
за тое, што не забіў мяне ва ўлоньні [маці], каб сталася для мяне маці мая магілай маёй, а ўлоньне ейнае было цяжарным вечна.