І паведамілі Ёаву: «Вось, валадар плача і ў жалобе дзеля Абсалома».
І зразумеў Ёаў, сын Цэруі, што сэрца валадара [прыхілілася] да Абсалома.
І задрыжэў валадар, і пайшоў у верхняе памяшканьне брамы, і плакаў. А калі ішоў, гаварыў: «Сыне мой, Абсаломе! Абсаломе, сыне мой, сыне мой! Лепш бы я памёр, чым ты! Абсаломе, сыне мой, сыне мой!»
І сталася перамога ў той дзень жалобаю для ўсяго народа, бо народ пачуў у той дзень вестку: «Валадар сумуе дзеля сына свайго».
У сьвятле аблічча валадара — жыцьцё, і зычлівасьць ягоная — як воблака з позьнім дажджом.
Гнеў валадара — як рыканьне ільва, а зычлівасьць ягоная — як раса на траве.