Бо ўсякае цела — як трава, і ўсякая слава чалавечая — як кветка на траве; засохла трава, і кветка яе ўпала,
А тыя, што жывуць у іх, [маюць] слабыя рукі, стрывожаныя і зьбянтэжаныя, і сталіся як сена ў полі, як зеляніна маладая, як трава на даху, спаленая перш, чым сасьпела.
Вырастае кветка, і вяне, і мінае, як цень, і не застаецца.
Бо зьніклі, як дым, дні мае, і косткі мае выпаленыя як у гарне.
Дні чалавечыя — як трава; як кветка ў полі, так ён квітнее,
Няхай будуць яны, як трава на даху, якая раней, чым вырвуць яе, засыхае,
бо яны, як трава, хутка ссохнуць, і павянуць, як расьліна зялёная.
Вось, на [некалькі] пядзяў Ты даў дні мае, і век мой — як нішто перад Табою! Толькі ўсякай марнасьцю ёсьць кожны чалавек, [нават] у сіле. (Сэлях)
Ты іх зносіш [разводзьдзем]; яны — як сон і як трава, якая раніцаю зелянее.
Чалавек бязглузды ня будзе ведаць, і дурань не зразумее гэтага.
Я, Я — Той, Які пацяшае вас! Хто ты, што баішся чалавека, які памірае, і сына чалавечага, які як трава [высыхае]?
Калі ж траву на полі, якая сёньня ёсьць, а заўтра будзе кінутая ў печ, Бог так апранае, дык ці ня шмат больш вас, малаверы?
вы, якія ня ведаеце, што [будзе] заўтра. Бо што такое жыцьцё вашае? Бо яно — пара, якая зьяўляецца на малы [час], а потым чэзьне.
І сьвет праходзіць, і пажаданьне ягонае, а хто чыніць волю Божую, застаецца на вякі.