ໂຢຊວຍ 7:6 - ພຣະຄຳພີສັກສິ

⁶ ໂຢຊວຍ​ແລະ​ພວກ​ຜູ້ນຳ​ຂອງ​ຊາດ​ອິດສະຣາເອນ ຕ່າງ​ກໍ​ຈີກ​ເຄື່ອງນຸ່ງ​ຂອງຕົນ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ເປັນທຸກໃຈ ແລະ​ໝູບ​ໜ້າ​ກັບ​ພື້ນດິນ​ຕໍ່ໜ້າ​ຫີບ​ຂອງ​ພຣະເຈົ້າຢາເວ. ພວກເຂົາ​ໝູບ​ຢູ່​ຢ່າງ​ນີ້ ຕັ້ງແຕ່​ເຊົ້າ​ຈົນ​ຄໍ່າ ພ້ອມ​ທັງ​ເອົາ​ຂີ້ຝຸ່ນ​ດິນ​ໂຮຍ​ໃສ່​ເທິງ​ຫົວ​ຕົນເອງ ເພື່ອ​ສະແດງ​ເຖິງ​ຄວາມ​ໂສກເສົ້າ​ຂອງ​ພວກເຂົາ.

ໂຢຊວຍ 7:6 Jak'a apnaqawi uñst'ayäwi

ປະຖົມມະການ 37:29

ເມື່ອ​ຣູເບັນ​ກັບ​ໄປ​ເບິ່ງ​ທີ່​ນໍ້າສ້າງ ແລະ​ບໍ່​ພົບ​ໂຢເຊັບ​ຢູ່​ທີ່​ນັ້ນ ລາວ​ຈຶ່ງ​ຈີກ​ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ​ຂອງຕົນ​ດ້ວຍ​ຄວາມທຸກໃຈ​ຢ່າງ​ໜັກ.

ປະຖົມມະການ 37:34

ຢາໂຄບ​ຈີກ​ເສື້ອ​ຕົນເອງ​ໄວ້ທຸກ ແລະ​ນຸ່ງ​ເສື້ອ​ທີ່​ເຮັດ​ດ້ວຍ​ຜ້າ​ກະສອບ​ເຂົ້າ. ເພິ່ນ​ໄວ້ທຸກ​ໃຫ້​ລູກຊາຍ​ຂອງຕົນ​ເປັນ​ເວລາ​ນານ.

2 ຊາມູເອນ 1:11

ດາວິດ​ຈຶ່ງ​ຈີກ​ເຄື່ອງນຸ່ງ​ຂອງຕົນ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ເສຍໃຈ ແລະ​ຄົນ​ທັງຫລາຍ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ທຸກຄົນ​ກໍ​ເຮັດ​ຄືກັນ.

2 ຊາມູເອນ 1:12

ພວກເຂົາ​ຮ້ອງໄຫ້​ເສຍໃຈ​ແລະ​ໄວ້ທຸກ​ທັງ​ອົດ​ອາຫານ​ຈົນ​ຮອດ​ຄໍ່າ ໃຫ້​ກະສັດ​ໂຊນ​ແລະ​ໂຢນາທານ​ລູກຊາຍ​ຂອງ​ເພິ່ນ ແລະ​ກອງທັບ​ຊາວ​ອິດສະຣາເອນ​ປະຊາຊົນ​ຂອງ​ພຣະເຈົ້າຢາເວ ເພາະ​ມີ​ຫລາຍ​ຄົນ​ໄດ້​ຖືກ​ຂ້າ​ຢູ່​ໃນ​ສະໜາມຮົບ.

2 ຊາມູເອນ 1:2

ໃນ​ວັນ​ທີ​ສາມ ມີ​ຊາຍໜຸ່ມ​ຜູ້ໜຶ່ງ​ມາ​ຈາກ​ຄ້າຍ​ຂອງ​ກະສັດ​ໂຊນ. ລາວ​ຈີກ​ເຄື່ອງນຸ່ງ​ຂອງຕົນ ແລະ​ເອົາ​ຂີ້ຝຸ່ນ​ດິນ​ໂຮຍ​ຫົວ​ເພື່ອ​ສະແດງ​ຄວາມ​ໂສກເສົ້າ ລາວ​ເຂົ້າ​ໄປ​ຫາ​ດາວິດ ແລະ​ຂາບລົງ​ດ້ວຍ​ຄວາມນັບຖື.

2 ຊາມູເອນ 12:16

ກະສັດ​ດາວິດ​ໄດ້​ພາວັນນາ​ອະທິຖານ​ຕໍ່​ພຣະເຈົ້າ​ຂໍ​ຊ່ວຍ​ໃຫ້​ລູກ​ດີ. ເພິ່ນ​ບໍ່​ຍອມ​ກິນ​ຫຍັງ​ໝົດ. ທຸກໆ​ຄືນ​ໃດ ເພິ່ນ​ເຂົ້າ​ໄປ​ນອນ​ຢຽດ​ຢູ່​ກັບ​ພື້ນ​ໃນ​ຫ້ອງ​ນອນ​ຂອງ​ເພິ່ນ.

2 ຊາມູເອນ 13:19

ນາງ​ເອົາ​ຂີ້ເຖົ່າ​ໂຮຍ​ໃສ່​ຫົວ, ຈີກ​ເສື້ອຄຸມ​ຂອງຕົນ, ເອົາ​ມື​ອັດ​ໜ້າ ແລະ​ແລ່ນ​ໜີໄປ​ທັງ​ຮ້ອງໄຫ້.

2 ຊາມູເອນ 13:31

ກະສັດ​ຈຶ່ງ​ລຸກ​ຂຶ້ນ, ຈີກ​ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ​ຂອງຕົນ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ໂສກເສົ້າ ແລະ​ໝູບ​ໜ້າ​ລົງ​ກັບ​ພື້ນດິນ. ພວກ​ຄົນ​ຮັບໃຊ້​ທີ່​ຢູ່​ກັບ​ເພິ່ນ​ໃນ​ທີ່ນັ້ນ ກໍ​ຈີກ​ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ​ຂອງຕົນ​ເຊັ່ນດຽວ​ກັນ.

2 ກະສັດ 22:11

ເມື່ອ​ກະສັດ​ໄດ້ຍິນ​ເນື້ອຄວາມ​ໃນ​ປື້ມນັ້ນ ເພິ່ນ​ຈຶ່ງ​ຈີກ​ເຄື່ອງນຸ່ງ​ຂອງຕົນ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ໂສກເສົ້າ​ເສຍໃຈ

2 ຂ່າວຄາວ 34:19

ເມື່ອ​ກະສັດ​ໄດ້ຍິນ​ຊາຟານ​ອ່ານ​ໜັງສື​ນັ້ນ​ສູ່​ຟັງ ເພິ່ນ​ຈຶ່ງ​ຈີກ​ເສື້ອ​ຂອງຕົນ​ຢ່າງ​ເປັນທຸກໃຈ

ເອຊະຣາ 10:1

ໃນ​ຂະນະທີ່​ເອຊະຣາ​ກຳລັງ​ກົ້ມ​ພາວັນນາ​ອະທິຖານ​ຕໍ່ໜ້າ​ວິຫານ​ຂອງ​ພຣະເຈົ້າ ທັງ​ຮ້ອງໄຫ້​ແລະ​ສາລະພາບ​ບາບ​ເຫຼົ່ານີ້​ຢູ່, ກໍ​ມີ​ຊາວ​ອິດສະຣາເອນ​ເປັນ​ໝູ່ໃຫຍ່ ທັງ​ຊາຍ​ຍິງ ແລະ​ເດັກນ້ອຍ​ໄດ້​ມາ​ອ້ອມຮອບ​ເພິ່ນ​ທັງ​ຮ້ອງໄຫ້​ຢ່າງ​ຂົມຂື່ນ.

ເນເຫມີຢາ 9:1

ໃນ​ມື້​ທີ​ຊາວສີ່ ຂອງ​ເດືອນ​ດຽວກັນ​ນີ້ ປະຊາຊົນ​ຊາວ​ອິດສະຣາເອນ​ໄດ້​ເຕົ້າໂຮມ​ກັນ​ຖືສິນ​ອົດອາຫານ ເພື່ອ​ສະແດງ​ຄວາມ​ໂສກເສົ້າ​ເສຍໃຈ​ສຳລັບ​ການບາບ​ຂອງ​ພວກເຂົາ. ພວກເຂົາ​ແຍກຕົວ​ເອງ​ອອກ​ຈາກ​ຄົນຕ່າງຊາດ​ທຸກຄົນ. ພວກເຂົາ​ນຸ່ງ​ເຄື່ອງ​ທີ່​ເຮັດ​ດ້ວຍ​ຜ້າ​ກະສອບເຂົ້າ ພ້ອມ​ທັງ​ໂຮຍ​ຂີ້ຝຸ່ນ​ດິນ​ໃສ່​ເທິງ​ຫົວ ອັນ​ສະແດງ​ເຖິງ​ຄວາມ​ໂສກເສົ້າ. ແລ້ວ​ພວກເຂົາ​ກໍ​ຢືນ​ຂຶ້ນ​ສາລະພາບ​ການ​ຜິດບາບ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາເອງ ແລະ​ຜິດບາບ​ຂອງ​ບັນພະບຸລຸດ​ຂອງ​ພວກເຂົາ​ທີ່​ໄດ້​ເຮັດ.

ເອສະເທີ 4:1

ເມື່ອ​ມໍເດໄກ​ໄດ້​ຮູ້​ເຖິງ​ເລື່ອງ​ທັງໝົດ​ນັ້ນ​ແລ້ວ ລາວ​ກໍ​ຈີກ​ເຄື່ອງນຸ່ງ​ຂອງຕົນ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຂົມຂື່ນ​ໃຈ. ແລ້ວ​ລາວ​ກໍ​ນຸ່ງເຄື່ອງ​ທີ່​ເຮັດ​ດ້ວຍ​ຜ້າ​ກະສອບເຂົ້າ, ເອົາ​ຂີ້ເຖົ່າ​ໂຮຍ​ໃສ່​ຫົວ ແລະ​ຍ່າງ​ຜ່ານ​ເມືອງ​ໄປ ທັງ​ຄໍ່າຄວນ​ດ້ວຍ​ສຽງດັງ ແລະ​ຢ່າງ​ຂົມຂື່ນ

ເອສະເທີ 4:3

ທົ່ວ​ທຸກ​ແຂວງ ບ່ອນ​ໃດ​ທີ່​ໄດ້ຍິນ​ເຖິງ​ຄຳ​ປະກາດ​ຂອງ​ກະສັດ ກໍ​ມີ​ສຽງ​ຮ້ອງໄຫ້​ໄວ້ທຸກ​ຢູ່​ໃນ​ທ່າມ​ກາງ​ຊາວຢິວ. ພວກເຂົາ​ອົດອາຫານ ຮ້ອງໄຫ້, ຄໍ່າຄວນ ແລະ​ເກືອບ​ທຸກຄົນ​ໃນ​ພວກເຂົາ​ໄດ້​ນຸ່ງ​ເຄື່ອງ​ທີ່​ເຮັດ​ດ້ວຍ​ຜ້າ​ກະສອບເຂົ້າ ແລະ​ນອນ​ກິ້ງເກືອກ​ຢູ່​ໃນ​ຂີ້ເຖົ່າ.

ພຣະທຳ​ໂຢບ 1:20

ແລ້ວ​ໂຢບ​ກໍ​ລຸກ​ຂຶ້ນ ແລະ​ຈີກ​ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ​ຂອງຕົນ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ທຸກໃຈ. ເພິ່ນ​ແຖ​ຜົມ ແລະ​ກົ້ມຂາບ​ລົງ​ດິນ.

ພຣະທຳ​ໂຢບ 2:12

ເມື່ອ​ແນມ​ເບິ່ງ​ແຕ່​ໄກ ພວກເຂົາ​ກໍ​ເຫັນ​ໂຢບ; ແຕ່​ພວກເຂົາ​ຈື່​ລາວ​ບໍ່ໄດ້. ເມື່ອ​ຈື່​ລາວ​ໄດ້​ແລ້ວ ພວກເຂົາ​ກໍ​ພາກັນ​ຮ້ອງໄຫ້​ຄວນຄາງ ທັງ​ຈີກ​ເສື້ອຜ້າ​ຂອງຕົນ​ດ້ວຍ​ຄວາມທຸກໃຈ ແລະ​ຫວ່ານ​ຂີ້ຝຸ່ນ​ດິນ​ໄປ​ໃນ​ອາກາດ ກັບ​ທັງ​ໂຮຍ​ໃສ່​ເທິງ​ຫົວ​ຂອງ​ພວກ​ຕົນ​ດ້ວຍ.

ພຣະທຳ​ໂຢບ 42:6

ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍ​ຈຶ່ງ​ອັບອາຍ​ຕໍ່​ສິ່ງ​ທີ່​ໄດ້​ກ່າວ​ຈາ ຂ້ານ້ອຍ​ເສຍໃຈ ຈຶ່ງ​ນັ່ງ​ທີ່​ຂີ້ຝຸ່ນ​ດິນ​ແລະ​ຂີ້ເຖົ່າ.”

ເພງ^ຄໍ່າຄວນ 2:10

ບັນດາ​ຄົນ​ເຖົ້າແກ່​ທີ່​ຢູ່​ໃນ​ນະຄອນ​ເຢຣູຊາເລັມ ຕ່າງ​ກໍ​ພາກັນ​ນັ່ງ​ກັບ​ພື້ນດິນ​ຢ່າງ​ມິດງຽບ ໂດຍ​ນຸ່ງ​ຜ້າ​ກະສອບເຂົ້າ ແລະ​ເອົາ​ຂີ້ດິນ​ໂຮຍ​ໃສ່​ຫົວ ສ່ວນ​ພວກ​ຍິງສາວ​ກໍ​ພາກັນ​ກົ້ມ​ຫົວ​ລົງ​ກັບ​ພື້ນ.

ຈົດບັນຊີ 14:6

ແຕ່​ໂຢຊວຍ​ລູກຊາຍ​ຂອງ​ນູນ ແລະ​ກາເລັບ​ລູກຊາຍ​ຂອງ​ເຢຟຸນເນ ສອງ​ຄົນ​ໃນ​ຈຳນວນ​ພວກ​ນັກສືບ​ສອດແນມ ໄດ້​ຈີກ​ເສື້ອ​ຂອງຕົນ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ເສຍໃຈ

ຈົດບັນຊີ 16:22

ແຕ່​ໂມເຊ​ແລະ​ອາໂຣນ​ຂາບລົງ​ດິນ ທູນ​ວ່າ, “ໂອ ຂ້າແດ່​ພຣະເຈົ້າ ອົງ​ເປັນ​ພຣະເຈົ້າ​ແຫ່ງ​ຈິດວິນຍານ​ທັງໝົດ​ຂອງ​ມະນຸດ. ເມື່ອ​ຄົນ​ຜູ້​ດຽວ​ເຮັດ​ບາບ ພຣະອົງ​ຈະ​ໂກດຮ້າຍ​ຊຸມຊົນ​ທັງໝົດ​ຫລື?”

ຈົດບັນຊີ 16:45

“ຈົ່ງ​ຖອຍ​ອອກ​ຫ່າງ​ຈາກ​ປະຊາຊົນ​ເຫຼົ່ານີ້​ສາ ເພາະ​ເຮົາ​ຈະ​ທຳລາຍ​ພວກເຂົາ​ກັບ​ບ່ອນນີ້.” ທັງສອງ​ພາກັນ​ໝູບ​ໜ້າ​ລົງ​ດິນ

ກິດຈະການ 14:14

ແຕ່​ເມື່ອ​ອັກຄະສາວົກ​ບາຣະນາບາ​ກັບ​ໂປໂລ​ໄດ້ຍິນ​ດັ່ງນັ້ນ, ກໍ​ຈີກ​ເສື້ອຜ້າ​ຂອງຕົນ ແລ້ວ​ຟ້າວ​ແລ່ນ​ເຂົ້າ​ໄປ​ທ່າມກາງ​ປະຊາຊົນ​ນັ້ນ​ທັນທີ ແລະ​ຮ້ອງ​ຂຶ້ນ​ວ່າ,

ໂຢຊວຍ 7:7

ແລ້ວ​ໂຢຊວຍ​ກໍ​ກ່າວ​ວ່າ, “ຂ້າແດ່​ພຣະເຈົ້າຢາເວ ອົງພຣະ​ຜູ້​ເປັນເຈົ້າ​ເອີຍ ດ້ວຍເຫດໃດ​ພຣະອົງ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ນຳ​ພວກ​ຂ້ານ້ອຍ​ຂ້າມ​ແມ່ນໍ້າ​ຈໍແດນ​ມາ​ທີ່​ນີ້? ກໍ​ເພື່ອ​ມອບ​ພວກ​ຂ້ານ້ອຍ​ໃຫ້​ແກ່​ຊາວ​ອາໂມ ຊັ້ນບໍ? ເປັນຫຍັງ​ຈຶ່ງ​ບໍ່​ໃຫ້​ພວກ​ຂ້ານ້ອຍ ຢູ່​ຟາກ​ແມ່ນໍ້າ​ຈໍແດນ​ເບື້ອງ​ນັ້ນ​ພຸ້ນ?

ພຣະນິມິດ 18:19

ພວກເຂົາ​ໄດ້​ເອົາ​ຂີ້ຝຸ່ນ​ດິນ​ໃສ່​ຫົວ​ຂອງຕົນ ພ້ອມ​ທັງ​ຮ້ອງໄຫ້​ແລະ​ໂສກເສົ້າ ເອີ່ຍ​ຂຶ້ນ​ວ່າ, “ວິບັດ ວິບັດ​ແລ້ວ ມະຫາ​ນະຄອນ​ນີ້ ຊຶ່ງ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ຄົນ​ທັງໝົດ​ທີ່​ມີ​ເຮືອ​ກຳປັ່ນ​ເດີນ​ທະເລ ເປັນ​ຄົນ​ຮັ່ງມີ​ດ້ວຍ​ຊັບສົມບັດ​ຂອງ​ນາງ, ພາຍ​ໃນ​ຊົ່ວໂມງ​ດຽວ ກໍ​ຖືກ​ຊົງ​ທຳລາຍ​ເສຍ​ໄປ​ໝົດ.”

ພວກ^ຜູ້ປົກຄອງ 11:35

ພໍ​ເຢັບທາ​ຫລຽວເຫັນ​ນາງ ລາວ​ຈຶ່ງ​ຈີກ​ເສື້ອຜ້າ​ຂອງຕົນ​ດ້ວຍ​ຄວາມທຸກໃຈ ແລະ​ເວົ້າ​ວ່າ, “ລູກເອີຍ! ຫົວໃຈ​ພໍ່​ແທບ​ຈະ​ແຕກ​ຕາຍ​ສາ​ແລ້ວ ເປັນຫຍັງ​ຈຶ່ງ​ແມ່ນ​ລູກ​ທີ່​ເຮັດ​ໃຫ້​ພໍ່​ໄດ້​ຮັບ​ຄວາມ​ເຈັບປວດ​ເຊັ່ນນີ້? ພໍ່​ໄດ້​ສັນຍາ​ໄວ້​ຢ່າງ​ໜັກແໜ້ນ​ກັບ​ພຣະເຈົ້າຢາເວ​ແລ້ວ ແລະ​ພໍ່​ເອງ​ຖອນ​ຄຳສັນຍາ​ນີ້​ຄືນ​ບໍ່ໄດ້.”

ພວກ^ຜູ້ປົກຄອງ 20:26

ແລ້ວ​ປະຊາຊົນ​ອິດສະຣາເອນ​ທັງໝົດ​ກໍໄດ້​ພາກັນ​ໄປ​ໄວ້ທຸກ​ທີ່​ເບັດເອນ. ພວກເຂົາ​ນັ່ງ​ຢູ່​ຊ້ອງໜ້າ​ພຣະເຈົ້າຢາເວ​ໂດຍ​ບໍ່​ຍອມ​ກິນ​ອາຫານ​ຈົນ​ຮອດ​ຄໍ່າ. ພວກເຂົາ​ຖວາຍ​ເຄື່ອງ​ບູຊາ​ເພື່ອ​ຄວາມ​ສາມັກຄີທຳ ແລະ​ເຜົາ​ສັດ​ທັງ​ໂຕ​ຖວາຍ​ຢູ່​ຊ້ອງໜ້າ​ພຣະເຈົ້າຢາເວ.

ພວກ^ຜູ້ປົກຄອງ 21:2

ສະນັ້ນ ປະຊາຊົນ​ອິດສະຣາເອນ​ຈຶ່ງ​ໄປ​ທີ່​ເບັດເອນ ແລະ​ນັ່ງ​ຢູ່​ທີ່​ນັ້ນ​ຊ້ອງໜ້າ​ພຣະເຈົ້າ​ຈົນ​ຮອດຄໍ່າ. ພວກເຂົາ​ໄວ້ທຸກ​ແລະ​ຮ້ອງໄຫ້​ຢ່າງ​ຂົມຂື່ນ​ວ່າ,

1 ຊາມູເອນ 4:12

ໃນ​ມື້​ດຽວກັນ​ນັ້ນ ຍັງ​ມີ​ຊາຍ​ໃນ​ເຜົ່າ​ເບັນຢາມິນ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ໄດ້​ແລ່ນ​ມາ​ຈາກ​ສະໜາມຮົບ​ສູ່​ເມືອງ​ຊີໂລ. ເພື່ອ​ສະແດງ​ຄວາມ​ໂສກເສົ້າ​ເສຍໃຈ ລາວ​ໄດ້​ຈີກ​ເສື້ອ​ຂອງຕົນ​ແລະ​ເອົາ​ຂີ້ດິນ​ໂຮຍ​ໃສ່​ຫົວ.