ເອຊາຢາ 15:5 - ພຣະຄຳພີສັກສິ

⁵ ຈິດໃຈ​ຂອງຂ້ອຍ​ຮໍ່າຮ້ອງ​ເຖິງ​ດິນແດນ​ໂມອາບ ປະຊາຊົນ​ພາກັນ​ປົບໜີໄປ​ທີ່​ເມືອງ​ໂຊອາ ແລະ​ໄປ​ທີ່​ເມືອງ​ເອັກລາດ-ເຊລິດຊີຢາ. ບາງຄົນ​ຍ່າງ​ຂຶ້ນຄ້ອຍ ຕ່າງ​ຮ້ອງໄຫ້​ໄປ​ທີ່​ເມືອງ​ລູຫິດ; ບາງຄົນ​ປົບໜີໄປ​ທີ່​ເມືອງ​ໂຮໂຣນາອິມ ທັງ​ຄວນຄາງ​ສຽງດັງ​ອຶກກະທຶກ.

ເອຊາຢາ 15:5 Jak'a apnaqawi uñst'ayäwi

ປະຖົມມະການ 13:10

ໂລດ​ຫລຽວ​ໄປ​ຮອບໆ​ຈຶ່ງ​ເຫັນ​ວ່າ ທົ່ງ​ຮາບພຽງ​ຂອງ​ແມ່ນໍ້າ​ຈໍແດນ​ທັງໝົດ ຈົນເຖິງ​ເມືອງ​ໂຊອາ ມີ​ນໍ້າ​ຫລາຍ​ເໝືອນ​ດັ່ງ​ສວນ​ຂອງ​ພຣະເຈົ້າຢາເວ ຫລື​ດິນແດນ​ຂອງ​ປະເທດ​ເອຢິບ. (ກ່ອນ​ທີ່​ພຣະເຈົ້າຢາເວ​ໄດ້​ທຳລາຍ​ເມືອງ​ໂຊໂດມ​ກັບ​ເມືອງ​ໂກໂມຣາ ທົ່ງ​ຮາບ​ພຽງ​ນີ້​ອຸດົມສົມບູນ​ຫລາຍ.)

ປະຖົມມະການ 14:2

ກະສັດ​ເຫຼົ່ານີ້​ໄດ້​ເຮັດ​ເສິກ​ກັບ​ກະສັດ​ຫ້າ​ຄົນ​ດັ່ງນີ້: ເຈົ້າ​ເບຣາ​ແຫ່ງ​ນະຄອນ​ໂຊໂດມ, ເຈົ້າ​ບີຊາ​ແຫ່ງ​ນະຄອນ​ໂກໂມຣາ, ເຈົ້າ​ຊີນັບ​ແຫ່ງ​ນະຄອນ​ອັດມາ, ເຈົ້າ​ເຊເມເບ​ແຫ່ງ​ນະຄອນ​ເຊບົວອິມ ແລະ​ເຈົ້າ​ແຫ່ງ​ນະຄອນ​ເບລາ (ຫລື​ໂຊອາ).

ປະຖົມມະການ 19:22

ຮີບ​ແລ່ນ​ໄປ​ໄວໆ! ເຮົາ​ຈະ​ບໍ່​ເຮັດ​ສິ່ງໃດ​ສິ່ງໜຶ່ງ ຈົນກວ່າ​ເຈົ້າ​ຈະ​ໄປ​ເຖິງ​ທີ່​ນັ້ນ.” ສະນັ້ນ ເມືອງ​ນີ້​ຈຶ່ງ​ມີ​ຊື່​ວ່າ ໂຊອາ.

2 ຊາມູເອນ 15:23

ໃນ​ຂະນະທີ່​ພວກ​ຕິດຕາມ​ກະສັດ​ດາວິດ​ກຳລັງ​ອອກ​ໄປ​ນັ້ນ ປະຊາຊົນ​ກໍ​ຮ້ອງໄຫ້​ດ້ວຍ​ສຽງດັງ. ສ່ວນ​ກະສັດ​ກັບ​ຄົນ​ທັງຫລາຍ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ກໍໄດ້​ຂ້າມ​ຫ້ວຍ​ກິດໂຣນ ແລະ​ມຸ່ງໜ້າ​ໄປ​ສູ່​ຖິ່ນ​ແຫ້ງແລ້ງ​ກັນດານ.

2 ຊາມູເອນ 15:30

ກະສັດ​ດາວິດ​ໄດ້​ຮ້ອງໄຫ້​ຂຶ້ນ​ໄປ​ເທິງ​ພູເຂົາ​ໝາກກອກເທດ; ເພິ່ນ​ປະ​ຕີນ​ເປົ່າ​ແລະ​ເອົາ​ຜ້າ​ຄຸມ​ຫົວ​ໄວ້​ເປັນ​ເຄື່ອງໝາຍ​ສະແດງ​ເຖິງ​ຄວາມ​ໂສກເສົ້າ. ທຸກຄົນ​ທີ່​ຕິດຕາມ​ເພິ່ນ​ໄປ​ນັ້ນ​ກໍ​ເອົາ​ຜ້າ​ຄຸມ​ຫົວ​ແລະ​ຮ້ອງໄຫ້​ເໝືອນກັນ.

ເອຊາຢາ 16:14

ບັດນີ້ ພຣະເຈົ້າຢາເວ​ກ່າວ​ວ່າ, “ເມື່ອ​ຄົບ​ສາມ​ປີ​ເຕັມ ຄວາມຮັ່ງມີ​ອັນ​ມະຫາສານ​ຂອງ​ໂມອາບ​ຈະ​ສູນສິ້ນໄປ. ໃນ​ຈຳນວນ​ປະຊາຊົນ​ທີ່​ຫລວງຫລາຍ ຈະ​ມີ​ພຽງແຕ່​ໜ້ອຍຄົນ​ເທົ່ານັ້ນ​ທີ່​ລອດຊີວິດ​ຢູ່ ແລະ​ຕ່າງ​ກໍ​ຈະ​ອ່ອນເພຍ.”

ເອຊາຢາ 22:5

ຄາວນີ້​ແມ່ນ​ເວລາ​ທີ່​ອົນລະຫົນ​ວຸ້ນວາຍ, ພ່າຍແພ້ ແລະ​ສັບສົນ​ຢູ່​ໃນ​ຮ່ອມພູ​ນິມິດ​ຊຶ່ງ​ອົງພຣະ​ຜູ້​ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າ ອົງ​ຊົງ​ຣິດອຳນາດ​ຍິ່ງໃຫຍ່​ໄດ້​ນຳ​ມາ​ສູ່​ພວກເຮົາ. ກຳແພງ​ນະຄອນ​ຂອງ​ພວກເຮົາ​ກໍ​ຖືກ​ທຳລາຍ​ເພພັງ​ລົງ ແລະ​ສຽງ​ຮ້ອງຂໍ​ໃຫ້​ຊ່ວຍເຫລືອ​ກໍ​ດັງ​ກ້ອງ​ໄປ​ທົ່ວ​ເນີນພູ.

ເອຊາຢາ 59:7

ພວກເຈົ້າ​ຄິດ​ແຜນການ​ຊົ່ວ​ຢູ່​ສະເໝີ ແລະ​ອົດ​ທີ່​ຈະ​ເຮັດ​ຕາມ​ແຜນການ​ນັ້ນ​ຈົນ​ບໍ່ໄຫວ. ພວກເຈົ້າ​ບໍ່ເຄີຍ​ລັ່ງເລໃຈ​ທີ່​ຈະ​ຂ້າ​ຄົນ​ທີ່​ບໍ່ມີ​ຄວາມຜິດ. ບໍ່​ວ່າ​ໄປ​ທີ່ໃດ​ພວກເຈົ້າ​ກໍ​ຈະ​ສ້າງ​ຄວາມ​ຈິບຫາຍ​ໄວ້​ທີ່ນັ້ນ

ເຢເຣມີຢາ 13:17

ຖ້າ​ພວກເຈົ້າ​ບໍ່​ຍອມ​ຟັງ​ຂ້າພະເຈົ້າ​ກ່າວ ຂ້າພະເຈົ້າ​ຈະ​ລີ້​ຮ້ອງໄຫ້​ຍ້ອນ​ພວກເຈົ້າ​ຈອງຫອງ. ຂ້າພະເຈົ້າ​ຈະ​ຮ້ອງໄຫ້​ຢ່າງ​ຂົມຂື່ນ​ນໍ້າຕາ​ຫລັ່ງໄຫລ ເພາະ​ປະຊາຊົນ​ຂອງ​ພຣະເຈົ້າຢາເວ​ຖືກ​ຈັບ​ໄປ​ເປັນ​ຊະເລີຍ​ສາ​ແລ້ວ.

ເຢເຣມີຢາ 17:16

ແຕ່​ຂ້ານ້ອຍ​ບໍ່ໄດ້​ຫາ​ໂອກາດ​ໜີ​ຈາກ​ການ​ເປັນຜູ້ລ້ຽງ​ແກະ​ທີ່​ຕາມ​ພຣະອົງ​ໄປ ຂ້ານ້ອຍ​ບໍ່ເຄີຍ​ປາຖະໜາ​ເຫັນ​ວັນ​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ຈິບຫາຍ. ພຣະອົງ​ກໍ​ຮູ້​ເລື່ອງ​ນີ້​ດີ; ພຣະອົງ​ກໍ​ຮູ້​ແລ້ວ​ໃນ​ສິ່ງ​ທີ່​ຂ້ານ້ອຍ​ໄດ້​ເວົ້າ​ອອກ​ມາ​ຈາກ​ປາກ​ຂອງ​ຂ້ານ້ອຍ ກໍ​ຖືກຕ້ອງ​ຕໍ່ສາຍຕາ​ຂອງ​ພຣະອົງ.

ເຢເຣມີຢາ 4:19

ຄວາມ​ເຈັບປວດ ຂ້ານ້ອຍ​ທົນ​ຕໍ່ໄປ​ບໍ່ໄຫວ ຈິດໃຈ​ຂອງ​ຂ້ານ້ອຍ​ເຕັ້ນ​ແຮງ​ກຳລັງ​ຈະ​ແຕກ​ຢູ່​ແລ້ວ ຂ້ານ້ອຍ​ມິດງຽບ​ຢູ່​ບໍ່ໄດ້​ອີກ​ຕໍ່ໄປ ຂ້ານ້ອຍ​ໄດ້ຍິນ​ສຽງ​ແກ​ແລະ​ສຽງ​ຮ້ອງ​ການ​ສູ້ຮົບ.

ເຢເຣມີຢາ 4:20

ໄພພິບັດ​ໜຶ່ງ​ແລ້ວ ໄພພິບັດ​ອື່ນ​ຊໍ້າ​ຕິດຕາມ​ມາ ຈົນ​ໝົດ​ປະເທດ​ຖືກ​ປ່ອຍປະ​ໃຫ້​ຮົກຮ້າງ​ເພພັງ​ສິ້ນ. ຜ້າເຕັນ​ຂອງ​ພວກເຮົາ​ກໍໄດ້​ຖືກ​ທຳລາຍ​ຢ່າງ​ໄວວາ ຜ້າກັ້ງ​ຂອງ​ເຕັນ​ກໍ​ຖືກ​ຈີກ​ໃຫ້​ຂາດ​ເປັນ​ຕ່ອນໆ.

ເຢເຣມີຢາ 48:3

ຊາວ​ເມືອງ​ໂຮໂຣນາອິມ​ຕ່າງ​ກໍ​ຮ້ອງ​ອອກ​ມາ​ວ່າ, ‘ຈິບຫາຍ ຈິບຫາຍ​ກັນ​ໃຫຍ່​ແລ້ວ.’

ເຢເຣມີຢາ 48:5

ໄດ້ຍິນ​ບໍ​ສຽງ​ຮ້ອງໄຫ້​ສະອຶກ​ສະອື້ນ​ຂອງ​ພວກເຂົາ ຕາມ​ຫົນທາງ​ຂຶ້ນ​ໄປ​ສູ່​ເມືອງ​ລູຮິດ​ພຸ້ນ ເປັນ​ສຽງ​ຮ້ອງໄຫ້​ຍ້ອນ​ໂສກເສົ້າ​ເສຍໃຈ ຕາມ​ຫົນທາງ​ລົງ​ສູ່​ເມືອງ​ໂຮໂຣນາອິມ​ພຸ້ນ.

ເຢເຣມີຢາ 50:46

ເມື່ອ​ນະຄອນ​ບາບີໂລນ​ຫຼົ້ມຈົມ​ນັ້ນ​ຈະ​ມີ​ສຽງດັງ​ຂຶ້ນ ຈົນ​ແຜ່ນດິນ​ໂລກ​ທັງໝົດ​ສັ່ນສະເທືອນ ແລະ​ສຽງ​ແຕກຕື່ນ​ກໍ​ຈະ​ໄດ້ຍິນ​ໄປ​ຮອດ​ຊົນຊາດ​ທັງຫລາຍ.”

ເຢເຣມີຢາ 9:10

ຂ້ານ້ອຍ​ກ່າວ​ວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍ​ຈະ​ໄວ້ທຸກ​ໃຫ້​ໜ່ວຍ​ພູເຂົາ ແລະ​ຮ້ອງໄຫ້​ຮໍ່າໄຮ​ໃຫ້​ທົ່ງຫຍ້າ​ດ້ວຍ ເພາະ​ມັນ​ໄດ້​ຫ່ຽວແຫ້ງ ແລະ​ຕາຍໄປ​ໝົດ ບໍ່ມີ​ຜູ້ໃດ​ທ່ອງທ່ຽວ​ໄປ​ຕາມ​ບ່ອນ​ທີ່​ກ່າວ​ນັ້ນ. ບໍ່ໄດ້ຍິນ​ສຽງ​ຝູງ​ສັດລ້ຽງ​ຮ້ອງ​ຕໍ່ໄປ​ອີກ​ເລີຍ ຝູງນົກ​ແລະ​ສັດປ່າ​ປົບໜີໄປ​ໝົດ​ສາ​ແລ້ວ.”

ຈົດບັນຊີ 21:29

ຊາວ​ໂມອາບ​ຖືກ​ປາບສ້ຽງ ສູນເສຍ​ຢ່າງ​ຫລວງຫລາຍ; ເຈົ້າ​ຜູ້​ຝຶກ​ຂາບໄຫວ້ ພະ​ເຄໂມດ​ເລີຍສິ້ນ​ວອດວາຍ. ພະ​ຂອງ​ພວກເຈົ້າ​ນັ້ນ​ເຮັດ​ໃຫ້ ຄົນ​ປົບ​ຫລົບ​ໄພ​ໄປ​ຍົ່ວໆ; ຍິງ​ຕ້ອງ​ຖິ້ມ​ຜົວ​ຖິ້ມ​ລູກ ເປັນ​ຊະເລີຍ​ຮັບໃຊ້​ເຈົ້າ​ອາໂມ.