زَبور 29 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

هُداوندئے تئوار زۆرمند اِنت

داوودئے زَبور.

¹ او آسمانیان! هُداوندا ستا کنێت، هُداوندئے شان و کدرتا ستا کنێت.

² هُداوندئے نامئے شان و شئوکتا ستا کنێت، هُداوندا مان آییئے پاک و پَلگارێن دْرَپشناکیا ستا کنێت.

³ هُداوندئے تئوار آپانی سربُرا اِنت، شان و شئوکتئے هُدا گْرندیت، هُداوند پُرزۆرێن آپانی سربُرا گْرندیت.

⁴ هُداوندئے تئوار زۆرمند اِنت، هُداوندئے تئوار دْرپشناک اِنت.

⁵ هُداوندئے تئوار گَزّانَ پرۆشیت، هُداوند لُبْنانئے گَزّانَ پرۆشیت.

⁶ آ لُبْنانا گوَسکێئے پئیما جاهَ سرّێنیت، سیریونا جَلَبێن گۆکێئے پئیما.

⁷ هُداوندئے تئوار گْرند و گْرۆکێن آچش رئوانَ کنت.

⁸ هُداوندئے تئوار گیابانا لرزێنیت، هُداوند کادِشئے گیابانا لرزێنیت.

⁹ هُداوندئے تئوار آپُسێن آسکانَ گێجێنیت و جنگلا بے لمب و تاکَ کنت. آییئے پرستشگاها سجّهێن گوانکَ جننت: ”شئوکت و شان!“

¹⁰ هُداوند هار و توپّانئے سربرا، وتی تهتئے سرا نِشتگ، هُداوند تان اَبد وتی بادشاهی تهتئے سرا نِشتگ.

¹¹ هُداوند وتی کئوما واک و کدرت ببَکشات، هُداوند وتی کئوما گۆن سُهل و اێمنی برکت بدئیات.