زَبور 16 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

منا یلهَ نکنئے

داوودئے شئیر.

¹ او هُدا! منا په شَرّی بدار، که تئیی مئیار و باهۆٹ بوتگان.

² گۆن هُداوندا گوَشتُن: ”تئو ائے منی هُداوند، اَبێد چه تئو په من هچ شَرّیے نێست.“

³ آ پاک و پَلگارتگێن که زمینا اَنت، هما شَرَپمند اَنت که منی سجّهێن شادمانی همایانی سئوَبا اِنت.

⁴ آ که دگه هُداێئے رندا تچنت، آیانی گَم و اندۆه سکّ بازَ بیت، آیانی هۆنێن کُربانیگانی رسمان گۆنَ نبان و نامانِش وتی زبانا نئیاران.

⁵ او هُداوند! تئو منی گیشِّتگێن بَهرونڈ و جام ائے، تئو منی بَهرا شرّیئے سرا دارئے.

⁶ منی هدّ و سیمسر، دلتبێن جاگهان گیشّێنگ بوتگ‌اَنت، منا دلکشّێن میراسے دستا کپتگ.

⁷ من هُداوندا نازێنان که منا شئور و سَلاهَ دنت، دلُن شپ‌پاسان هم منا راه سۆجَ دنت.

⁸ من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ، آ منی راستێن پهناتا اِنت، چه همے سئوَبا منَ نلرزان.

⁹ پمێشکا، دلُن وشّ و زبان شادان اِنت. جِسم و جانُن مان اُمێتئے کلاتا آرامَ گیپت.

¹⁰ چیا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی دۆستدارا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.

¹¹ تئو منا زِندئے راها سۆجَ دئیئے و وتی بارگاها منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے. تئیی راستێن کَشا، وشّی اَبدمان اِنت.