آکوب 5 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

بژن و اپسۆز په هستۆمندان

¹ نون شما، او زرّ و مالئے واجهان، بگرێوێت و زاری کنێت، چێا که تهارێن رۆچ دێم په شما پێداک اَنت.

² شمئے مال و هستی زئوال بوتگ و سَڑتگ و جامگ و پۆشاک هم ورۆک و رمێزا وارتگ‌اَنت.

³ شمئے زرّ و سیمّ زنگ گپتگ‌اَنت و زنگِش شمئے هلاپا گواهیَ دئینت و آسئے ڈئولا شمئے جسم و جانئے گۆشتا ورنت، پرچا که اے گُڈّی رۆچان، زرّ و مالۆ اَمبار کرتگ.

⁴ بچارێت، انّون هما کارنده و دِهکانانی مُزّ شمئے هلاپا کوکّارَ کنت، که آیان شمئے ڈگارانی کِشار رۆن و مۆش کرتگ‌اَنت و شما گۆن مَندر و رپک آیانی مُزّ نداتگ. آ رُنۆکانی اے پریات، زۆرمندێن هُداوندئے گۆشا رَستگ.

⁵ شما زمینئے سرا په ائیش و نۆش و هئوا و هئوَسّ زِند گوازێنتگ. وتا په کُشگئے رۆچا شَرّ ساٹتگ و پَزّۆرۆ کرتگ.

⁶ شما تچک و پهرێزکارێن مردم مئیاریگ کرتگ و کُشتگ‌اَنت. آ شمئے هلاپا نه‌اۆشتاتگ‌اَنت.

سکّیانی وهدا سَبر و اۆپار

⁷ او براتان! تان هُداوندئے آیگا، سَبر و اۆپار کنێت. بچارێت که دِهکان چِه پئیما ودارَ کنت تان زمین وتی پُراَرزشێن بَرا برۆدێنیت، آ په اێرَهتی و بهاری هئوران چۆن وداریگ اِنت.

⁸ شما هم سَبر کنێت و دلا ڈَڈّ کنێت پرچا که هُداوندئے آیگ نزّیکّ اِنت.

⁹ او براتان! یکدومیئے زنگا مجنێت تانکه دادرسیا مئیاریگ کنگ مبێت. چێا که دادرس، دروازگئے دپا اۆشتاتگ.

¹⁰ براتان! سکّیانی وهدا، سَبر و اۆپارا چه هما نَبیان سَبکّ بگرێت که هُداوندئے ناما هبرِش کرتگ.

¹¹ ما همایان بَهتاورَ زانێن که وتی زِندِش په سبر و اۆپار گوازێنتگ، شما اَیّوبئے سبر و تهمبُلئے بارئوا اِشکتگ و زانێت که هُداوندا آییئے آسر و آکبت چے کرت. چێا که هُداوند وت گَموار و مهربان اِنت.

¹² بله، او منی براتان! سئوگِند مئوَرێت، نه آسمانئے، نه زمینئے و نه دگه چیزّێئے. بِلّێت که شمئے ”هئو“، هئو ببیت و ”نه“، نه ببیت، تان چُش مبیت که مئیاریگ کنگ ببێت.

باوَرمندی دْوا

¹³ اگن چه شما کَسے سکّی و سۆریان کپتگ، دْوا بکنت و اگن یکّے گَل و شادان اِنت، سنا و ستا بکنت.

¹⁴ اگن چه شما کَسے نادْراه اِنت، کِلیسائے کماشان تئوار بکنت تان په آییا دْوا بکننت و هُداوندئے ناما رۆگنی پِر بمُشنت.

¹⁵ باوَرمندی دْوا نادْراها دْراهَ کنت و هُداوند آییا پادَ کنت و اگن گناهی کرتگ، گناهی بَکشگَ بنت.

¹⁶ پمێشکا، وتی گناهان، یکدومیئے دێما بمَنّێت و په یکدومیا دْوا بلۆٹێت تان دْراه کنگ ببێت. پهرێزکارێن مردمێئے دْوایا زۆر مان و برجاهَ بیت.

¹⁷ اِلیاس مئے پئیمێن مردمے اَت، بله په دلستکی دْوایی کرت که هئور مبیت. گڑا تان سئے و نێم سالا زمینا هئور نرِتک.

¹⁸ پدا که دْوایی کرت چه آسمانا هئوران گوَرت و زمینا بَر و سَمر دات.

¹⁹ او منی براتان! اگن چه شما کَسے چه راستیا ٹَگل بوارت و دگرے آییا پِر بتَرّێنیت،

²⁰ بزانێت که هرکَس یکّ گُنهکارێا چه گُمراهیا بتَرّێنیت، گُنهکارا چه مرکا رَکّێنیت و بازێن گناهێئے بَکشگئے سئوَبسازَ بیت.