13 Ме ог вермы отсавны аслым, менам нинӧм оз артмы.
Мый тӧданныд ті, сійӧс тӧда и ме, ме дзик жӧ тіян кодь.
Тэ дзикӧдз мудзтӧдін менӧ, Енмӧй, Тэ бырӧдін менсьым став гортсаӧс.
Ті шуанныд, кутам пӧ дзескӧдны Иовӧс, и аддзам сы пытшкысь мыж.
– Кутшӧма жӧ тэ отсалін вынтӧмлы, ёнмӧдін сылысь жебмӧм кисӧ!
Кутшӧма жӧ тэ туйдӧдін мывкыдтӧмӧс, тырвыйӧ гӧгӧрвоӧдін ставсӧ!
Менам вынӧй ӧмӧй излӧн выныс кодь, менам вир-яйӧй ӧмӧй ыргӧнысь?
Ми ошйысям, мый тайӧ муюгыдас олысьяскӧд, торйӧн нин тіянкӧд, вӧлім восьсаӧсь да веськыдӧсь, олім Енлысь кывзысьӧмӧн. Та вӧсна миян сьӧлӧмным оз мыжды миянӧс. Ми ӧд эгӧ асланым мывкыд серти олӧй, миянӧн веськӧдліс Енлӧн буралӧмыс.
Видзӧдлы аслад уджъяс вылӧ, сэки мукӧд водзын кыпӧдчытӧг верман донъявны асьтӧ.
