26 اَنچُش هم: ”هما جاگها که گۆن آیان گوَشگ بوت: ’شما منی کئوم نهاێت،‘ اۆدا آ، زِندگێن هُدائے چُکّ گوَشگَ بنت.“
منی اَرواه په هُدایا تُنّیگ اِنت، په زِند بکشۆکێن هُدایا، که بارێن کدی هُدائے بارگاها رئوان و آییئے دێما زاهرَ بان؟
من جارَ جنان که منی بادشاهیئے هر کُنڈئے مردم، چه دانیالئے هُدائے تُرسا بلرزنت و هماییا شرپ بدئینت. چێا که هما زندگێن هُدا اِنت و مُدامَ مانیت. آییئے بادشاهی هچبر تباه و بربادَ نبیت و آییئے هُکمرانی هچبر هلاسَ نبیت.
شَمون پِتْرُسا پَسّئو دات: ”تئو مَسیه ائے، نمیرانێن هُدائے چُکّ.“
تهنا آ کئومئے جاها نمریت، هُدائے سجّهێن شِنگ و شانگێن چُکّانی جاها مریت تانکه آیان یکجاه و یکراه بکنت.
آ سجّهێن مردم هُدائے چُکّ اَنت که هُدائے روه آیانی رَهشۆن اِنت.
روهئے جِند گۆن مئے اَرواها گواهیَ دنت که ما هُدائے چُکّ اێن.
چێا که سجّهێن هستی، په بێسَبری همے وَدارا اِنت که هُدائے چُکّ کدێن زاهر کنگَ بنت.
شما سجّهێن ایسّا مَسیهئے سرا ایمانئے برکتا هُدائے چُکّ اێت،