8 آ که گُنهکارێن سَرِشتئے دستا اَنت، هُدایا وَشنۆد کرتَ نکننت.
چه آسمانا تئوارے آتک: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت و من چه اِشیا باز وشّ و رَزا آن.“
ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”ترا راستێنَ گوَشان، تان کَسے دوبَر پێدا مبیت، هُدائے بادشاهیا دیستَ نکنت.“
منی دێم دئیۆک گۆن من گۆن اِنت، آییا منا تهنا و اێوَک نکرتگ، چێا که من مُدام هما کارانَ کنان که آییا گَل و شادانَ کننت.“
هرچُنت که هُدااِشَ زانت، بله هُدایی اِزّتِشَ ندات و شُگرِشَ نگپت. اِشیئے بدلا، وتی ناهودگێن پِگر و هئیالانی تها گُمراه بوتنت و آیانی ناسرپدێن دل تهاریا پۆشِت.
وهدے مئے مَهار گُنهکارێن سَرِشتئے دستا اَت، مئے بَند و بۆگانی تها هما پُرگُناهێن هئوا و هئوسان کارَ کرت که چه شَریَتئے زانگا چست بوتگاَتنت تانکه په مَرکا بَر و سَمر بیارێن.
بله شما گُنهکارێن سَرِشتئے دستا نهاێت، روهئے دستا اێت، پرچا که هُدائے روه شمئے دلا نِشتگ. اگن کَسێا مَسیهئے روه گۆن مبیت، آ مَسیهئے نهاِنت،
منا هر چیزّ رستگ و سکّ باز رستگ. گۆن اِپاپْرۆدیتوسا هرچے که شما دێم داتگ، منا رَسِتگاَنت و نون منا هر چیزّ هست. شمئے اے ٹێکی وشبۆێن شُگرانه و دلپَسندێن کُربانیگے که هُدایا وَشنۆدَ کنت.
براتان! دگه گپّے اِش اِنت، ما شمارا سۆج داتگ که وتی زِندا چۆن بگوازێنێت که هُدا چه شما وشّ و رزا ببیت و شما اَنچُش کنگا اێت هم. نون هُداوندێن ایسّائے ناما گۆن شما دَزبندیَ کنێن و گوَشێن که اے چیزّا رۆچ په رۆچ گێشتر بکنێت.
آ وهدی هرچے چه آییا بلۆٹێن مارا رسیت، چێا که آییئے هُکم و پرمانانَ زورێن و په هماییئے وَشنۆدیا کارَ کنێن.