کئے مئیارباریئے هُکما بُرّتَ کنت؟ ایسّا مَسیه، هما اِنت که مُرت و، هئو، چه مُردگان جاه جناێنگ بوت، هما که هُدائے راستێن کَشا اِنت و آییئے درگاها په ما نیامجیگِریَ کنت.
من مَسیهئے همراهیا سَلیب کشّگ بوتان. نون اے مردم که زندگ اِنت، اے من نهآن، مَسیه اِنت که منی تها زندگ اِنت. اے جسمی زندگی که منا هستاِنت، منا هُدائے چُکّئے سرا باور کنگئے سئوَبا هستاِنت که هماییا منا دۆست داشتگ و وتی جندی په من نَدر کرتگ.
ما اے هم زانێن که شَریَت په پهرێزکاران جۆڑ کنگ نبوتگ، په شَریَتئے پرۆشۆکان، په سَرکَشّان، په هُداناپرمان و گنهکاران، په ناپاک و بێدینان، په همایان که وتی پت و ماتانَ کُشنت، په هۆنیگان،
اے رهمت مارا تالیمَ دنت که ما وتا چه هُداناپَرمانی و دنیایی هئوا و هئوَسان دور بدارێن و همے وهدا که ما وتی مُبارکێن اُمێتئے اِنتزار و وَدارا اێن، بزان وتی مزنێن هُدا، وتی رَکّێنۆکێن ایسّا مَسیهئے پُرشئوکتێن آیگئے وَدارا اێن، اے دنیایا په جِندئے داشت و پهرێزکاری و هُداتُرسی زند بگوازێنێن.
تان سجّهێنانی دادرسیا بکنت و اے بێهُداێن ناباوران په آیانی سجّهێن گَندهکاریان و په هما سجّهێن سِلّێن هبران که اے بێباورێن گُنهکاران آییئے هلاپا گوَشتگاَنت، مئیاریگ بکنت.“
چێا که لهتێن اَنچێن مردم چێرکایی شمئے نیاما پُترتگ که وتی بێهُداییئے سئوَبا چه پێسرا مئیاریگ کنگ بوتگاَنت. آ هُدائے رهمتان تابَ دئینت و په وتی بێننگێن کار و واهگان کارشَ بندنت و مئے یکّ و یکدانگێن واجه و هُداوند، ایسّا مَسیها نمَنّنت.