19 گڑا بیاێت مُدام هما کارانی پد و رندا ببێن که دێم په سُهل و آرامی و یکدومیئے رُست و رُدۆما برنت.
چۆن وشّ و دلکَشّ اِنت که هُدائے مردم په تپاکی هۆر بنندنت.
چه بدیا پِر ترّ و نێکی کن، سُهل و اێمنیئے شۆهازا ببئے و همِشیئے رندا بکپ.
بَهتاور اَنت هما که سُهل و اێمنیَ کارنت، چێا که آ هُدائے چُکّ نامێنگَ بنت.
واد شَرّ اِنت، بله اگن آییئے تام گار ببیت، شما چۆن آییا پدا وادۆکَ کنێت. شما هم وتا وادۆک و تامدار بکنێت و گۆن یکدگرا په سُهل و اێمنی زِند بگوازێنێت.“
تان هما هَدّا که شمئے دستا بیت، گۆن هرکَسا په سُهل و آرامی زِند بگوازێنێت.
چه ما هر یکّے وتی همساهگا په آییئے رُست و رُدۆمئے شَرّێن مکسدا وَشنۆد بکنت.
وَتگَڑێن کسّه و هلاس نبئیۆکێن سر و بُنانی نێمگا هم دِلگۆش مکننت. اے چیزّ هُدائے کارئے دێما برگئے بدلا اَڑ و کُڑ اَڈَّ کننت، چێا که هُدائے کار چه ایمانئے راها دێما رئوت.
وتا چه ورناییئے هئوا و هئوَسان دور بدار و هما مردم که گۆن ساپێن دلے هُداوندئے ناما گِرنت، آیانی همراهیا پهرێزکاری و ایمان و مِهر و اێمنیا شۆهاز بکن.
چه بدیا پِر بترّیت و نێکی بکنت؛ سُهل و اێمنی بلۆٹیت و همِشیئے شۆهازا ببیت.