18 تان هما هَدّا که شمئے دستا بیت، گۆن هرکَسا په سُهل و آرامی زِند بگوازێنێت.
اِبراهێما گوَشت: ”منا سئوگند اِنت.“
چه بدیا پِر ترّ و نێکی کن، سُهل و اێمنیئے شۆهازا ببئے و همِشیئے رندا بکپ.
وتی کُربانیگا همۆدا کُربانجاها بِلّ و برئو پێسرا گۆن وتی براتا سُهل کن، گڑا بیا کُربانیگ بکن.
بَهتاور اَنت هما که نَرمدل و مهربان اَنت، چێا که زمینئے میراسدار هما بنت.
بَهتاور اَنت هما که سُهل و اێمنیَ کارنت، چێا که آ هُدائے چُکّ نامێنگَ بنت.
واد شَرّ اِنت، بله اگن آییئے تام گار ببیت، شما چۆن آییا پدا وادۆکَ کنێت. شما هم وتا وادۆک و تامدار بکنێت و گۆن یکدگرا په سُهل و اێمنی زِند بگوازێنێت.“
پمێشکا، منی دل بازَ لۆٹیت شمارا هم که روما نندۆک اێت، مِستاگ و بَشارت بدئیان.
چێا که هُدائے بادشاهی په ورگ و نۆشگ نهاِنت، آییئے بادشاهی، پَلگاری و سُهل و شادهی اِنت که چه پاکێن روها رسیت.
گڑا بیاێت مُدام هما کارانی پد و رندا ببێن که دێم په سُهل و آرامی و یکدومیئے رُست و رُدۆما برنت.
بله پاکێن روهئے بَر و سَمر اِش اَنت: مِهر، شادِه، اێمنی، سَبر و اۆپار، مِهربانی، شَرّی، وَپاداری،
آیانی کارئے سئوَبا آیان باز اِزّت بدئیێت و دۆست بدارێت. گۆن یکدومیا په اێمنی زِند بگوازێنێت.
وتا چه ورناییئے هئوا و هئوَسان دور بدار و هما مردم که گۆن ساپێن دلے هُداوندئے ناما گِرنت، آیانی همراهیا پهرێزکاری و ایمان و مِهر و اێمنیا شۆهاز بکن.
چه بدیا پِر بترّیت و نێکی بکنت؛ سُهل و اێمنی بلۆٹیت و همِشیئے شۆهازا ببیت.