13 هُدائے پَلگارتگێن مردمانی هاجتان پوره کنگا شریکدار ببێت و وتی لۆگئے دروازگا په دَرامدانی مهمانداریا پَچ بکنێت.
بَهتاور هما اِنت که گریب و بزّگانی هئیالا اِنت، هُداوند آییا بلاه و مسیبتانی رۆچا رَکّێنیت.
چێا که وهدے من شدیگ اَتان، شما منا ورگ دات. تُنّیگ اَتان، منا آپۆ دات. درپَدَر اَتان، منا وتی لۆگا جاگهاۆ دات.
کُرنیلیوسا گۆن تُرسے پرێشتگئے نێمگا چمّ سکّ داتنت و گوَشتی: ”جی واجه! چے گوَشئے؟“ پرێشتگا پَسّئو دات: ”تئیی دْوا و هئیرات یاتمانێن سئوگاتے که هُدائے بارگاها رَستگ.
زرّی کاسِدانی دێما اێرَ کرتنت. آیان اے زرّ په سجّهێنان، هرکَسئے گَرَز و زلورتانی سرا بهرَ کرتنت.
اگن دِلبڈّی دئیگ اِنت دِلبڈّی بدنت، اگن دگرانی زلورتانی پوره کنگ اِنت گۆن دَسپَچی کُمکّ بکنت، اگن پێشوایی و سرۆکی اِنت گۆن شَرّێن دلگۆشداری و جُهدێا سَرۆکی بکنت، اگن مِهر و رَهم اِنت گۆن وشّێن دلے مِهر و رَهم بکنت.
گڑا تان هما وهدا که مارا مۆه هست، بیاێت گۆن سجّهێنان شَرّیَ کنێن و هاس گۆن همایان که باوَرمند اَنت.
باید اِنت کلیسائے کماش انچێنے ببیت که آییا مردمانی مَلامت پِر مبیت، گۆن وتی جَنا وپادار ببیت، گْران و سنگینێن مردمے ببیت و وتا داشت بکنت، مَڑاهدار و مِهماننئواز ببیت و شَرّیا تالیم دات بکنت،
آ وتی شرّێن کارانی سئوَبا وَشنامێن مردمے ببیت. اَنچێن مردمے ببیت که وتی چُکّی شَرّ رۆدێنتگاَنت، مهمانداریای کرتگ، پلگارتگێنانی هِزمتی کرتگ، پرێشانێن مردمانی کُمکّی کرتگ و په هر پئیمێن شَرّێن کارا مُدام تئیار بوتگ.
کماش باید اِنت مهماننئواز ببیت، شَرّی و نێکیا دۆست بداریت، داشتی ببیت، پهرێزکار، پاک و پلگار و شِهم و رَهدار ببیت.
مئے مردم باید اِنت در بِبرنت که چۆن وتا په شَرّێن کاران وَپْکَ کننت تانکه دگرانی زلورتان پوره بکننت. اے پئیما مئے مردمانی زندگی بێسَمَرَ نبیت.
منی بْرات! منا تئیی مِهرانی سئوَبا مزنێن وَشّی و دلبَڈّیے رستگ، چێا که تئو پلگارتگێنانی دل، آرام و تاهیر داتگ.
بے نُرنڈگا وتی لۆگئے دپا په یکدومیا پَچ بکنێت.
اگن کَسێا دنیایی مال و مِلکتے ببیت و براتێا مهتاج بگندیت بله په آییا بَزّگی مبیت، گڑا هُدائے مِهر چِه پئیما چُشێن مردمێئے دلا جاگهَ کنت؟
او دُردانگ! تئو براتانی سجّهێن کاران گۆن وپاداریا کنئے، تُرے آ بێگانگ ببنت.