21 چێا که اگن هُدایا درچکئے اَسلیگێن ٹالانی اۆپار نکرت، تئیی اۆپارا هم نکنت.
اگن درچکئے لهتێن ٹال پرۆشگ و سندگ بوتگ و تئو که جَنگلی زئیتونئے ٹالے ائے، آ دگه ٹالانی نیاما گۆن درچکا پئیوَند جنَگ بوتگئے و نون زئیتونئے ریشّگئے پُرزۆرێن شیرگا شریکدار ائے،
نون بلکێن بگوَشئے: ”آ ٹال پرۆشگ و سندگ بوتنت تان من پئیوَند جنَگ ببان.“
راست اِنت. آ ٹال سِندگ بوتنت که ناباور اَتنت، بله تئو چه باورا اۆشتاتگ و مُهر ائے. گُروناک مبئے و په تُرس زِند بگوازێن.
نون هُدائے مهربانی و تْرندیا بچار، تْرندی په همایان اِنت که کپتگاَنت و مهربانی په تئو اِنت، اگن آییئے مهربانیانی ساهگا بمانئے. اگن نه، تئو هم گُڈّگَ بئے.
آ که وتی چُکّئے پرواهی نکرت و په مئیگی چه آییا سر گوَست، گۆن آییا هئوار، آ دگه سجّهێن چیزّان هم مارا ندنت؟
شما اے سجّهێن چیزّان سرپد بوتگێت و زانێت، بله لۆٹان شمارا تَهتال پرّێنان که هُداوندا یکّ برے وتی کئوم چه مِسرا رَکّێنت، بله آ که بێباور اَتنت رندترا گار و بێگواهی کرتنت.