6 دژمن، دایمی وئیرانگانی تها گار و گُمسار بوتگاَنت، آیانی شهرانی ریشّگ و ونڈالِت چه بُنا کَشّتگاَنت، تنتنا آیانی یات هم گار و زئوال بوتگ.
هُداوندئے دێم بدکارانی هلاپا اِنت، تان آیانی یاتا چه جهانا ببُرّیت و گُمسار بکنت.
وهدے پهرێزکار پریاتَ کننت، هُداوندَ اِشکنت و آیان چه سجّهێن سکّیانَ رَکّێنیت.
زمینئے چارێن کُنڈان جنگان هلاسَ کنت، کمانا پرۆشیت، نئیزها هورت هورتَ کنت و اَرّابهان آس مانَ داریت.
بِلّ که دژمن منی پدا بیئیت و آییئے دست په من برسیت، منی زِندا پادمال بکنت و منا هاکانی تها بواپێنیت. اۆشت...
په وت ستا و سنا، چُکّ و شیرمِچێن نُنُّکانی دپا هم داتگ که تئیی دژمنانی سئوَبا ترا ستا بکننت، تانکه دژمن و بێرگیران چُپّ و بێتئوار بکنئے.
موسّایا گۆن مردمان گوَشت: ”متُرسێت. دلا ڈَڈّ کنێت و بچارێت که مرۆچی هُداوند شمارا چۆن نجاتَ دنت، چێا که اے مِسریان که شما مرۆچی گِندگا اێت، پدا اِشان هچبرَ نگِندێت.
بیمّ و دَهشَتے دلا کپیتِش. چه تئیی باسکئے زۆرمندیا آ سِنگ و سیاهَ بنت، تان هما وهدا که تئیی مهلوک بگوَزیت، او هُداوند، تان هما وهدا که تئیی مۆکِتگێن مهلوک بگوَزیت.
و آییا اژدیا گپت و په هزار سالا بست، بزان هما کدیمی مار که اِبلیس و شئیتان اِنت.