4 انسان چیے که تئو آییئے گَموار ببئے و بنی آدم کئے اِنت که آییئے دلگۆشا بدارئے؟
بُنگێجا، هُدایا آسمان و زمین اَڈّ کرتنت.
هُدایا گوَشت: ”آسمانئے کُبّها رُژناێن چیزّ مان ببیت که رۆچا چه شپا جتا بکننت. اے رُژناێن چیزّ مۆسم، رۆچ و سالانی نشانی ببنت.
گڑا پێسریگێن شپئے پئیما وتی پتِش شراب وارێنت، کَسترێن جنکّ پاد آتک و گۆن پتا وَپت و وابی کرت. لوت نه آییئے وپسگا سهیگ بوت، نه پاد آیگا.
هما پئیما که هُداوندا وت گوَشتگاَت، سارَهئے سرا مهربان بوت و په سارَها هما کاری کرت که وادهی کرتگاَت.
او هُداوند! هما وهدا که وتی مردمانی سرا رهمَ کنئے، منا مشَمۆش. منی کِرّا بیا و منا برَکّێن
هما که چه وتی داناییا آسمانی اَڈّ کرتگاَنت، مِهری اَبدمان اِنت.
ماه و اِستاری سازتنت که شپا هاکمی بکننت، مِهری اَبدمان اِنت.
هُداوند! انسان چیے که تئو آییا مان بیارئے و بنیادم چیے که تئو آییئے هئیالا بدارئے؟
شهزادگانی سرا تئوکل مکنێت، مردمانی سرا، که رَکّێنتَ نکننت.
اے رۆچ په آ رۆچا هبر رئوانَ کنت و اے شپ په آ شپا زانت و هِکمت درشانَ کنت،
او مردمان! تان کدێنا منی اِزَّت کَمشَرَپ کنگَ بیت؟ تان چنتا ناهودگیا دۆستَ دارێت و درۆگئے پدا گردێت؟ اۆشت...
تئیی دست هما مردئے سرا بات که تئیی راستێن نێمگا اِنت، هما انسانئے چُکّئے سرا که تئو په وت رۆدێنت و زۆرمند کرت.
کئومانی سجّهێن ”هُدا“ ناهودگێن بُت اَنت، بله هُداوندا آسمان جۆڑ کرتنت.
مهلوکا باوَر کرت. وهدے آیان اِشکت که هُداوندا مئے نێمگا دلگۆش کرتگ و مئے بزّگیای دیستگ، په ادب سرِش جَهل کرت و پرستش کنگا لگّتنت.
ایسّایا گوَشت: ”رۆباهان هۆنڈ و جاگه هست و بالی مُرگان کدۆه و کُدام، بله منا که انسانئے چُکّ آن په سرئے اێر کنگا هچّ جاگه نێست.“
”هُداوند، اِسراییلئے هُدایا سَتا و سَنا بات، چێا که په وتی کئومئے مَدَت کنگا آتکگ و کئومی رَکّێنتگ.
ترا و تئیی چُکّان، ڈگارا چَگلَ دئینت و گۆن هاک و هۆنا هۆر و هئوارَ کننت و سِنگے په سِنگێئے سرا هم پَشتَ نگێجنت، چێا که تئو وتی هُدائے آیگئے وهد و ساهت، پَجّاه نئیاورت.“
ناباورانی نیاما پاک و پَلگارێن زِند بگوازێنێت. بِلّ تُرے آ، شمارا بُهتامَ جننت و گوَشنت که شما رَدێن کار کنگا اێت، بله گۆن شمئے نێکێن کارانی گِندگا، هُدائے آیگئے رۆچا هُدایا شرپ و اِزّت بدئینت.