18 او هُدا! نون که پیر آن و مود اسپێت اَنت، منا یله مکن، تان نۆکێن پدرێچئے نیاما تئیی زۆرئے جارا بجنان و سجّهێن آیۆکێن نسلان چه تئیی واک و توانا سهیگ بکنان.
وهدے اِساک پیر بوت، چمّی نِزۆر بوتنت و مئیمیَ نکرت. یکّ رۆچے وتی مسترێن چُکّ، ایسّویی لۆٹت و گوَشتی: ”او منی چُکّ!“ آییا گوَشت: ”جی.“
په آیان که اَنگت ودی نبوتگاَنت آییئے اَدل و اِنساپا جارَ جننت. گوَشنت: ”آ هما اَت که اے کاری کرت.“
که هُدا همِش اِنت، مئے هُدا، اَبد تان اَبد، هما اِنت که تان مرکا مئے رهشۆنَ بیت.
پیریا منا چه وتا دور مکن، آ وهدا که توانُنَ کُٹّیت، یلهاُن مکن.
اِشان چه آیانی چُکّ و نُماسگان چێرَ ندئیێن، گۆن آیۆکێن نسلا هُداوندئے پُرشئوکتێن کارانی کِسّها کارێن، هُداوندئے زۆر و توانئے کِسّها کارێن و آییئے کرتگێن اَجَبێن مۆجزهانی کِسّها.
تان دێمی نسلِش بزاننت و هما چُکّ هم که اَنگت پێدا نبوتگاَنت، وتی وهدا، گۆن وتی چُکّ و نماسگان اِشانی کسّها بکننت،
اے ائییدا که کنێت، هرکَس گۆن وتی چُکّا بگوَشیت: ’چه مِسرا در کپگئے وهدا هُداوندا په من هما کار که کرت، من هما کارئے هاترا اے ائییدا کنان.‘
وهدے داوودا وتی وهد و باریگا، هُدائے واهگ سَرجم کرتنت، مُرت و وتی پت و پیرُکانی ڈئولا کبر بوت و آییئے جۆن هم پوسِّت.