1 هُداوند مزن و ستائے باز لاهک اِنت، مئے هُدائے شهرئے تها. آییئے پاکێن کۆه،
هُداوند مزن اِنت و ستائے باز لاهک، کَسّ آییئے مزنیا کَدّ و کِساس کرتَ نکنت.
مئے هُداوند مزن اِنت، زۆری بێکِساس، آییئے زانت و زانگا کدّ و کِساس نێست.
”من وتی بادشاه، وتی پاک و گچێنیێن کۆه، سَهیونئے سرا نندارێنتگ.“
او هُداوند! ترا شان و سئوکتَ دئیان، چیا که تئو منا چه جُهلانکیان چست کرت و نهاِشتِت دژمن منی سرا شادهی بکننت.
آسکئے پئیما که په کئورئے آپان زهیروار اِنت، همے پئیما، او منی هُدا، منی اَرواه تئیی زهیران اِنت.
هُدا مئے پناهگاه و زۆر و واک اِنت، مَدَت کنۆکے که سکّیانی وهدا تئیار اِنت.
کئورے هست که جۆیی هُدائے شهرا شادمانَ کننت، بُرزێن اَرشئے هُدائے پاکێن جاگها.
هُدا کئومانی سرا بادشاهیَ کنت، آ وتی پاکێن تهتا نِشتگ.
او هُدا! سَهیونا ستا و سنا تئیی ودارا اِنت، گۆن تئو مئے کئول پورهَ بنت.
یَهودائے کَبیلهی گچێن کرت، سَهیونئے کۆه، که دۆست اَتی.
که تئو مزن ائے و اجبێن کارَ کنئے، هُدا تهنا تئو ائے.
آییا، پاکێن کۆهئے سرا شهرے اَڈّ کرت.
او هُدائے شهر! تئیی بارئوا پُرشانێن هبر کنگَ بیت. اۆشت...
که هُداوند مزَن اِنت و ستایانی لاهک، چه سجّهێن ”هُدایان“ باکَمالتر اِنت.
مئے هُداوندێن هُدایا شان و شئوکت بدئیێت، آییئے پاکێن کۆهئے سرا آییا پرستش کنێت، که هُداوند، مئے هُدا پاک اِنت.
وهدے شما آ ’پلیت و بێران کنۆکێن بَژّناکا‘ گندێت، هما که دانیال نبیا آییئے بارئوا هبر کرتگ که آ پاکێن جاگها اۆشتاتگ،“ وانۆک بزانت و شَرّ سرپد ببیت،
گڑا چه تَهتا تئوارے آتک، گوَشتی: ”مئے هُدائے تئوسیپا بکنێت، او آییئے سجّهێن هِزمتکاران، او سجّهێن هُداتُرسان، کَسان و مزن!“
و من پاکێن شهر دیست، نۆکێن اورشَلیم، چه هُدائے نێمگا چه آسمانا اێر آیگا اَت. بانۆرێئے ڈئولا تئیار کنگ و په وتی لۆگواجها سمبهێنگ بوتگاَت.