2 چُپّ و بێتئوار بوتان، تنتنا شرّێن هبرے هم نکرتُن، بله درد و اندۆهُن گێشتر بوتنت.
او هُداوند! وتی هُکمانی راها منا سۆج دئے، که تان آهِرا بدارانِش.
منا اَگل و هۆش بدئے که من تئیی شَریَتئے پابند ببان و په دل و سِتک اِشیئے رَندگیریا بکنان.
هُداوند! په منی دپا نِگهپانے بدار و منی لُنٹانی دروازگئے دپا پاسپانی بکن.
چه بدیا پِر ترّ و نێکی کن، سُهل و اێمنیئے شۆهازا ببئے و همِشیئے رندا بکپ.
پاک و پَلگارێن چیزّان کُچکّان مدئیێت و وتی مروارِدان هوکّانی دێما مپرّێنێت. چۆ مبیت که آیان لگتمال بکننت و پِر بترّنت و شمئے جندا دِرّ و دْراش بکننت.
بله ما چه وتی دیستگێن و اِشکتگێنانی پَدّر و درشان کنگا وتا داشتَ نکنێن.“