11 بله من وتی بێمئیاریئے تها گامَ جنان، منا برَکّێن و منی سرا رهم کن.
بێمئیاریئے راها رئوان. منی کرّا کدی کائے؟ گۆن دلپهکی وتی لۆگا زندَ گوازێنان.
او هُداوند! گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹَگلێن، چیا که وتی بێمئیاریئے تها گامُن جتگ و بے لرزگے هُداوندئے سرا تئوکلُن کرتگ.
بله هُداوند منی اَرواها چه مُردگانی جهانا مۆکیت و منا وتی دستا زوریت. اۆشت...
سَدَّک آن که هچکَس وتی براتئے زِندا مۆکِتَ نکنت و آییئے هۆنبهایا هُدایا داتَ نکنت.
نزّیک بیا و منا برَکّێن، دژمنانی سئوَبا منا بمۆک.
آ، هر دوێن، هُدائے چمّ و نِزرا نێک و پهرێزکار اَتنت و هُداوندئے سجّهێن هُکم و رهبندانی سرا په بێمئیاری زِندِشَ گوازێنت.
شما شاهد اێت و هُدا هم شاهد اِنت که ما باوَرمندانی نیاما، بزان شمئے نیاما چۆنێن پهرێزکار و پاک و بےائیبێن زندے گوازێنت.
ایسّا مَسیها وتی زند په ما نَدر کرت که مارا چه مئے سجّهێن سِلکاریان بمۆکیت و په وت کئومے پاک و پلگار بکنت که آییئے جندئیگ ببیت و اے کئوم په شرّێن کارئے کنگا هُبّیگ و هُدۆناک ببیت.