4 تئیی دلئے واهگان برجاه دارات و تئیی سجّهێن شئوربندیان کامیاب کنات.
هرکَسا که هُدائے تُرس دلا اِنت، هُدا آییئے واهگان پورهَ کنت و آییئے پریاتان گۆشَ داریت و رَکّێنیتی.
تئو آییئے دلئے مراد بَکشاتگاَنت و آییئے لُنٹانی واهگِت چه آییا دور نداشتگاَنت. اۆشت...
چه هُداوندا شادمان بئے که آ تئیی دلئے مرادا پورهَ کنت.
اگن شما باور کنێت، هرچے که وتی دْوایانی تها لۆٹێت، شمارا دئیگَ بیت.“
من زانت که تئو مُدام منی هبرا گۆشَ دارئے، بله من اے هبر هما مردمانی هاترا گوَشت که اِدا اۆشتاتگاَنت، تانکه باور بکننت که تئو منا رئوان داتگ.“
آ رۆچا شما چه من هچّ چیزّئے جُستا نکنێت. من شمارا راستێنَ گوَشان، شما منی نامئے سرا هرچے که چه پتا بلۆٹێت، شمارا دنت.