1 او هُداوند! برَکّێن، چیا که هچ هُدادۆستے پَشت نکپتگ و وپادار چه مردمانی نیاما گار و بێگواه بوتگاَنت.
هُدایا دیست که زمین سِلّ بوتگ، چێا که دنیائے سجّهێن مردمان بدێن راهے گِپتگاَت.
او هُداوند! پاد آ. او منی هُدا! منا برَکّێن. تئو ائے که منی دژمنانی دێما شهماتَ جنئے و بدکارانی دپ و دنتانانَ پرۆشئے.
او هُدا! گۆن وتی ناما منا برَکّێن. گۆن وتی زۆرا گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹگلێن.
او هُداوند! منا گۆن وتی هِژما هکّل مدئے و گۆن وتی گَزبا نِهرّ.
هُداوندا! وتی دێما گۆن من ترّێن و منی ساها برَکّێن، وتی مِهرئے سئوَبا منا نجات بدئے.
بله چه گواتئے تْرندیا تُرستی و اێر بُڈَّگا لگّت، گڑا کوکّاری کرت: ”او هُداوند! منا برَکّێن.“
چه گُمراهی و ناشَریا، بازێن مردمانی نیاما مِهر و دۆستی کمَّ بیت.
مرید آییئے کِرّا آتکنت، آگَهِش کرت و گوَشتِش: ”او هُداوند! مارا برَکّێن، که اێر بُکّگی و مِرَگی اێن.“