39 هما بێنَنگیا دور کن که منا چه آییا تُرسیت، که تئیی هُکم نێک اَنت.
تئیی هبر و بئیان راست ببنت که کسّ آیانی تها رَدیے در گێتک مکنت و تئیی بَدواه پَشل و شرمندگ ببنت و مئے هلاپا هچّ بدێن هبرے کرت مکننت.
آ باید اِنت ناباوَرانی کِرّا هم وَشنام ببیت که شِگانیگ مبیت و شئیتانئے داما مکپیت.
سُبکّی و کَمشَرَپیا چه من دور کن، چێا که من تئیی پرمانانَ مَنّان.
چێا که آییئے دادرسی راست و په اَدل اَنت. آییا هما مزنێن کَهبگ سِزا داتگ که زمینی گۆن وتی زِنهکاریان گُمراه کرتگاَت. هُدایا چه آییا وتی هِزمتکارانی هۆنئے بێر گپتگ.“
ما زانێن هُدائے دادرَسی آیانی سرا بَرهَکّ اِنت که اے پئیمێن کارَ کننت.
چه آسمانا وتی کُمکا راهَ دنت، منا رَکّێنیت و آیان که منا لپاشنت، په هکّل اَدبَ کنت. اۆشت... هُدا وتی مِهر و وپاداریا رئوانَ کنت.
منا چه سجّهێن ناپرمانیان چُٹّێن و اَهمکانی کَلاگی مکن.
گڑا په کَسانێن جنۆزامان منی شئور و سَلاه همِش اِنت که آ سور و آرۆس بکننت، چُکّ بیارنت و وتی لۆگانی هئیالداریا بکننت که دژمن آیان بُهتام جت مکنت.
من وتی دپا پچَ کنان، تُنّیگ آن و په تئیی هُکمان زهیریگ.
منی چمّ په هما رکێنگا وداریگ اَنت که چه تئیی نێمگا اِنت، تئیی آدلێن کئولئے پوره بئیگئے اِنتزارا آن.
او هُداوند! منَ زانان که تئیی هُکم په اَدل اَنت و تئو چه وتی وپاداریا منا مُسیبتانی تها دئور داتگ.
راستێن هبرا چه منی دپا پَچ مگر، که منی اُمێت تئیی هُکمانی سرا اِنت.
من گۆن تئیی پرمانان بندۆکَ بان، او هُداوند! مئیل که شرمسار کنگ ببان.
په تئیی هُکمان منی اَرواه مُدام زهیران درُشتگ.
هُداوندئے تُرس پاک اِنت و تان اَبد پایدار. هُداوندئے پرمان برهکّ اَنت و سَرجمیا اَدل،