35 وتی هُکمانی راها منی رهشۆن بئے، که منی وشّی همِشانی تها اِنت.
هما که واهگی گۆن هُداوندئے تالیما اِنت و رۆچ و شپ آییئے تالیمئے سرا پِکرَ کنت.
چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
تئیی دست په منی کُمکّ کنگا تئیار بات که من تئیی رهبند گچێن کرتگاَنت.
منا، وتی رهبندانی راها سرپد کن و من تئیی باکَمالێن کارانی سرا پِگرَ کنان.
منی دلا دێم په وتی پرمانان بتَرّێن، منی نپ و سوتّانی کَٹّگئے بدلا.
منی اَرواها تازگَ کنت و په وتی نامئیگی پهرێزکاریئے راهان منا دێما بارت.
او هُداوند! راها منا پێش دار و وتی کِشکا منا تالیم دئے.
وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،
چێا که اے هُدا اِنت که شمئے دلانی تها کار کنگا اِنت که شمئے ارادهان و شمئے کاران په وتی نێکێن مکسدا سَرجم بکنت.
هُدادۆستی همِش اِنت که هُدائے هُکمان کار ببندێن و آییئے هُکم گرانێن بارے هم نهاِنت.