4 هُداتُرس بگوَشاتنت: ”آییئے مِهر اَبدمان اِنت.“
که هُداوند نێک اِنت و مِهری اَبدمان، آییئے وپاداری نَسلانی نَسل برجاهَ مانیت.
او اِسراییل! هُداوندئے سرا تئوکل کن، هما شمئے کُمکّ و اِسپَر اِنت.
هُداوندئے شُگرا بگرێت که نێک اِنت و مِهری اَبدمان.
شما، او هُداتُرسان! آییا بنازێنێت. او آکوبئے سجّهێن چُکّ و اۆبادگان! آییا اِزّت و شان بدئیێت. او اِسراییلئے پدرێچان! آییئے هئیبتا بچارێت.
گڑا چه تَهتا تئوارے آتک، گوَشتی: ”مئے هُدائے تئوسیپا بکنێت، او آییئے سجّهێن هِزمتکاران، او سجّهێن هُداتُرسان، کَسان و مزن!“