22 باز رَندا، جِنّ آییا په کُشگا آس و آپا دئورَ دنت. اگن تئیی دستا بوتَ کنت، ما بَزّگ اێن، مَدَت کن.“
هما دمانا ایسّایا دست شهار دات، آ گپت و گوَشتی: ”او کَمباور! چێا شکِّت کرت؟“
”او واجه! ترا منی بچکّئے سرا بَزّگ بات، آییا مِرْگیئے نادْراهی گۆن اِنت و سکّ اَزاب و بَزّگیَ کنت، بازێن برے آسا کپیت و باز برا آپا.
ایسّایا آیانی سرا بَزّگ بوت، دَستی چمّان پِر مُشتنت و هما دمانا بینا بوتنت و ایسّائے رَندا گۆن کپت و شتنت.
یکّ مردے که آییا سْیَهگَرّئے نادْراهیا گپتگاَت ایسّائے کِرّا آتک، آییئے پادان کپت و گوَشتی: ”او واجه! اگن تئو بلۆٹئے، منا وشّ و پَلگار کرتَ کنئے.“
اَنچُش که ایسّا لۆگا رَست، دوێن کۆر آییئے کِرّا آتکنت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”شمارا باور اِنت که من اے کارا کرتَ کنان؟“ آیان جواب دات: ”هئو، او هُداوند!“
بله ایسّایا اجازت ندات و گوَشتی: ”لۆگا برئو و وتی مردمان هال بدئے که هُداوندا په تئو چۆنێن کارے کرتگ و تئیی سرا چۆن بَزّگی بوتگ.“
ایسّایا چه آییئے پتا جُست کرت: ”چُنت وهد اِنت که اے ڈئولا اِنت؟“ پتا پَسّئو دات: ”چه کسانیا.
ایسّایا گوَشت: ”اگن منی دستا بوتَ کنت؟ آ که باوَرَ کنت، په آییا هر چیزّ بوتَ کنت.“
وهدے هُداوندێن ایسّایا آ جنۆزام دیست، آییئے سرا سکّ بَزّگی بوت و گوَشتی: ”مگرێو.“