34 آسمانئے نێمگا چارتی، آه و گینسارتے کَشّت و گوَشتی: ”اِفَّتَه!“ (بزان ”پَچ بئے!“)
ماه و سال گوَستنت و همے نیاما مِسرئے بادشاه مُرت. اِسراییلی چه وتی گُلامیا نالَگ و پِریاتا اَتنت. آیانی اے نالَگ و پِریات بُرزاد شت و هُدایا سر بوتنت.
ایسّایا آییئے سرا سکّ بَزّگ بوت، دستی شهارت و آ مردی دست پِر مُشت و گوَشتی: ”منَ لۆٹان، وشّ و پَلگار بئے.“
بێگاهئے ساهت سئیا، ایسّایا چیهال جت: ”اِلویی، اِلویی، لِما سَبَکْتَنی؟“ (بزان: او منی هُدا، او منی هُدا! تئو چێا منا تهنا اِشت؟)
ایسّایا جنکّئے دست گپت و گوَشتی: ”تَلیتا کُم!“ بزان: او جنکُّک! پاد آ.
ایسّایا پنچێن نگن و دوێن ماهیگ دستا کرتنت، آسمانی چارت و هُدائے شُگری گپت. رَندا نگنی چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانی دستا داتنت تانکه مردمانی سرا بهرِش بکننت. دوێن ماهیگی هم سجّهێنانی سرا بهر کرتنت.
هما دمانا، مردئے گۆش پَچ بوتنت، زبانی هم پَچ بوت و په شَرّی هبر کنگا لگِّت.
ایسّایا چه دلا آه و گینسارتے کَشّت و گوَشتی: ”اے زمانگئے مردم، چێا آسمانی نشانیَ لۆٹنت؟ باور کنێت که آیان هچّ نشانیے دئیگَ نبیت.“
ایسّایا گوَشت: ”بینا ببئے! تئیی ایمانا ترا دْراه کرت.“
وهدے ایسّا اورشَلیما نزّیکّ بوت و شهری دیست، گْرێتی و
نزّیکّ آتک و مُردگئے تَهتی دست پِر کرت، مُردگئے کۆپگ دئیۆک اۆشتاتنت. ایسّایا مُردگ گْوانک جت: ”او وَرنا! من ترا گوَشان، پاد آ.“
ایسّایا که مَریَم و آییئے همراهێن یَهودی گرێوگا دیستنت، سکّ نگێگ و پَدَرد بوت.
ایسّایا گرێت.
ایسّا پدا سکّ نگێگ بوت و ایلازَرئے کَبرئے سرا شت. کَبر گارے اَت و ڈۆکے دپا اێر اَتی.
گڑا ڈۆکِش دور کرت. ایسّایا آسمانئے نێمگا چارت و گوَشتی: ”او پت! تئیی شُگرا گران که تئو منی هبر گۆش داشت.
چه اے هبران و رَند، ایسّایا گۆن بُرزێن تئوارے گْوانک جت: ”ایلازَر! در آ.“
چه اے هبران و رَند، ایسّایا دێم په آسمانا چارت و گوَشت: ”او پت! آ وهد و ساهت آتکگ. وتی چُکّئے شان و شئوکتا زاهر کن که چُکّ تئیی شان و شئوکتا زاهر بکنت.
پِتْرُسا گۆن آییا گوَشت: ”او اینیاس! ایسّا مَسیه ترا دْراهَ کنت، پاد آ، وتی گندلان پێچ.“ هما دمانا اینیاس پاد آتک و اۆشتات.
پِتْرُسا آ سجّهێن چه بانا در کرتنت، کۆنڈان کپت و دْوایی کرت. رَندا دێمی جۆنئے نێمگا تَرّێنت و گوَشتی: ”او تَبیتا! پاد آ.“ آییا وتی چمّ پَچ کرتنت، پِتْرُسئے نێمگا چارتی و نِشت.