10 آ شت و همایانا هالی دات که ایسّائے همراه بوتگاَتنت و نون گرێوان و مۆتک آران اَتنت.
اَنچُش که وَرنایا اے هبر اِشکت، باز گَمیگ و پرێشان بوت و شت، چێا که آ سێر و هَزگارێن مردے اَت.
آ وهدا، انسانئے چُکّئے نشانی آسمانا پَدّرَ بیت و دنیائے سجّهێن کئومَ گندنت که انسانئے چُکّ، گۆن مزنێن واک و توان و شان و شئوکتے جمبرانی سرا کئیت و پَدّرَ بیت، نون گرێونت و مۆتکَ کارنت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”سالۆنک که نِشتگ، سور و آرۆسئے مهمان سوگیَ بنت و پُرسَ دارنت؟ بله اَنچێن وهدے کئیت که سالۆنک چه آیان جتا کنگَ بیت، هما وهدا رۆچگَ دارنت.
همے دمانا کرۆسا دومی بانگ دات. نون پِتْرُس، ایسّائے هما هبرئے یاتا کپت که گوَشتگاَتی: ”چه کرۆسئے دومی بانگا پێسر، سئے رَندا منی پَجّاه آرگا اِنکارَ کنئے.“ نون دلرنج بوت و سکّ گرێتی.
ایسّایا جُست کرت: ”شما وتی راها، چۆنێن سَرهالانی بارئوا گپّ و تْران کنگا اێت.“ آ گۆن گَمناکێن چِهرگے اۆشتاتنت.
شمئے دل چه گَما پُرّ بوت، چێا که من اے هبر شمارا گوَشتنت.
نون مَریَم مَگدَلینی مُریدانی کِرّا شت و هالی داتنت: ”من هُداوند دیست.“ پدا هما گپّی جتنت که ایسّایا گۆن آییا جتگاتنت.