هُداوندا گوَشت: ”دستا پدا کباهئے تها کن.“ آییا دست پدا کباهئے تها کرت. دستی که چه کباها در کرت، ته دست وشّ بوتگاَت و دستئے پۆست جانئے اے دگه جاگَهانی پۆستئے پئیما اَت.
وهدے ایسّایا دیست مهلوک چه هر نێمگا تچان آییئے کِرّا پێداک اِنت، جِنّی هَکَّل دات و گوَشتی: ”او کَرّ و لِلّێن جِنّ! اے بچکّا یله دئے و پدا هچبر اِشیئے جسم و جانا مپُتر.“
اگن آیانی دێما من آ کار مکرتێننت که دگه کَسّا نکرتگاَنت، بێمئیار اَتنت. بله نون وَه آیان اے کار دیستگاَنت و اَنگت چه من هم نَپرتَ کننت و چه منی پتا هم.