12 وهدے شهرئے دروازگئے نزّیکّا رَست، دیستی مردم یکّ مُردگے چه شهرا ڈنّ برگا اَنت که آ وتی جنۆزامێن ماتئے یکّێن چُکّ اَت. شهرئے بازێن مردم هم، گۆن آ جنۆزاما گۆن اَتنت.
پرێشتگا گوَشت: ”وتی دستا بدار و چُکّا هچّ مکن. نون منَ زانان که تئو هُداتُرسے ائے، چێا که تئو چَکّ و پَد نبوتئے و وتی بَچّ، وتی یکّێن چُکّ هم منا دات.“
هُدایا گوَشت: ”وتی بَچّ، وتی یکّێن چُکّ، اِساک که ترا دۆست اِنت، بزوری و موریائے دَمگا برئو. هما کۆها که من ترا پێشَ داران، همۆدا بَر و سۆچَگی کُربانیگئے هسابا نَدری کن.“
دێر نگوَست، ایسّا گۆن وتی مرید و دگه بازێن مردمانی همراهیا، نایین نامێن شهرێا شت.
وهدے هُداوندێن ایسّایا آ جنۆزام دیست، آییئے سرا سکّ بَزّگی بوت و گوَشتی: ”مگرێو.“
چێا که آییئے یکّێن جنکّ، که اُمری دوازده سالئے کِساسا اَت، مَرکیگ اَت. وهدے ایسّا آییئے لۆگئے نێمگا رئوگا اَت، مردم چَکّا کپان و تێلانک دئیان آییئے گوَرا مُچّ بوتنت.
سجّهێن مردم په جنکّئے مَرکا مۆتک و زاری کنگا اَتنت. بله آییا گوَشت: ”مگرێوێت، آ نمُرتگ، بَسّ واب اِنت.“
بازێن یَهودیے، مَرتا و مَریَمئے کِرّا په آیانی براتئے پُرسا آتکگاَت.
پِتْرُس آیانی همراه بوت. وهدے اۆدا رَست، لۆگئے بُرزادی بانا برتِش. اۆدا سجّهێن جنۆزام آییئے چپّ و چاگردا مُچّ بوتنت و گرێوان هما پُچّ و جامگِش پێش داشتنت که دُرکاسا وتی زِندا دۆتکگاَتنت.
پِتْرُسا آییئے دست گپت و اۆشتارێنت، باوَرمند و جنۆزامی تئوار کرتنت و تَبیتایی زِندکا آیانی دستا دات.
هما هُدادۆستی که مئے هُداێن پت، پاک و بےائیبیَ زانت: ”سکّیانی وهدا جنۆزام و چۆرئوانی دستا گِرگ“ و ”وتا چه اے دنیائے گَندگیان پاک دارگ“ اِنت.