41 آ، چه شادمانیا هئیران و هَبَکّه بوتنت و باوَرِش نکرت. گڑا، جُستی کرت: ”گۆن شما په ورگا اِدا چیزّے هست؟“
بله وهدے آیان اے هبر اشکت که ایسّا زندگ بوتگ و مَریما دیستگ، باوَرِش نکرت.
آ، پدا آتکنت و اے دگه مریدِش هال داتنت، بله آیان هم باور نکرت.
رَندا، ایسّا وتی یازدهێن مریدانی دێما، هما وهدا آتک و زاهر بوت که وراک ورگا اَتنت. ایسّایا، په آیانی کَمباوری و سِنگدلیا، آ مئیاریگ کرتنت چێا که آ مردمانی هبرِش باور نکرتگاَت که ایسّااِش چه جاه جنَگا رند دیستگاَت.
آیانی کِرّا لهتێن هُردێن ماهیگ هم هستاَت. ایسّایا ماهیگانی سرا هم هُدائے شُگر گپت و گۆن مریدان گوَشتی: ”مردمانی دێما اێرِش کنێت.“
کاسِدان، جنێنانی هبر بے سر و بُنێن هبر زانت و باوَرِش نکرتنت.
اے هبرئے گوَشگا رَند، وتی دست و پادی پێش داشتنت.
چُنڈے پتکگێن ماهیگِش دات،
شما هم نون همے ڈئولا گمیگ اێت، بله من شمارا پدا گندان و آ وهدی شما گَلَ بێت و شمئے وشّیا هچکَس پَچ گپتَ نکنت.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”چُکّان! شمارا ماهیگ گۆن نێست؟“ آیان پَسّئو دات: ”نه.“
آییا پِتْرُسئے تئوار پَجّاه آورت و چه گَلا، بے دروازگئے پَچ کنگا، تچانا لۆگا پِر ترّت و هالی داتنت: ”پِتْرُس ڈنّا اۆشتاتگ.“