21 چُکّا گوَشت: ’او منی پت! من تئیی و آسمانئے هُدائے گُنهکار آن و نونَ نکرزان که تئیی چُکّ گوَشگ ببان.‘
وتی هزمتکارا مئیاریگ مکن که تئیی بارگاها کَسّ بێمئیار نهاِنت.
من تئیی هلاپا، تهنا تئیی هلاپا گناه کرتگ و هما کارُن کرتگ که تئیی چمّا بد اِنت. پمێشکا، تئو که هبرَ کنئے برهکّ ائے و دادرسیئے وهدا بےائیب ائے.
گڑا پاد آتک و دێم په پتئے لۆگا رهادگ بوت. پتا که چه دورا دیست دلی په آییا سُتک و په اِشتاپی آییئے دێما تچان بوت و گوَراَمبازی کرت و چُکّتی.
بله پتا وتی هِزمتکار گوَشتنت: ’اِشتاپ کنێت، په آییا گهترێن کَباها بیارێت و گوَرایی بدئیێت. چَلّه و مُندریکّی دستا و کئوشی پادا بدئیێت.
یا که آییئے مهربانی و سبر و تهمبُلئے گنجا بےارزشَ زانئے و اے چیزّا سَرپدَ نبئے که هُدائے مهربانیئے مکسد همش اِنت که ترا دێم په تئوبه کنگا بِبارت؟